Βύρων Λεοντάρης - Αίνιγμα [IV] (απόσπασμα)

 Είπα να ομολογήσω πια κι εγώ τον εφιάλτη μου

να ξεμπερδεύω μ’ όλ’ αυτά

να πάρουνε τον προβολέα απ’ τα μάτια μου

να μου δώσουν νερό και τσιγάρο

να μου επιτρέψουνε χαρτί και μολύβι

να συνεχίσω την ποίηση…

– Την ποίηση είπες ; Ασφαλώς θα σου χρειάζονται εικόνες

κι εμένα το μυαλό μου είναι άδειο δωμάτιο

Ξεκρεμασμένα τα παράθυρα απ’ τους τοίχους

γύμνια και γύμνια

και στιλπνό μαρτύριο

– Σκέπασε τούτα τα σημάδια απ’ τα καρφιά που με τρελαίνουν

ή κρέμασε ξανά φωτογραφίες, πορτρέτα… – και γιατί πορτρέτα ;

σάρκες, καλύτερα, σπλάχνα, κομμένα μέλη, αναθήματα,

ότι επιτέλους μας πονάει στ’ αλήθεια

κι όχι να παίζουμε αδιάκοπα τα αινίγματα

– Περίμενα πως θα ήσουνα πιο δυνατός…

Πιο δυνατός… Θεέ μου, από τι ;

…και το κορμί όλο και χαμήλωνε το φως του

και το κορμί χαμήλωνε το φως του

χαμήλωνε το φως του

Ψυχοστασία: Ποιήματα 1949-2006