Κώστας Μόντης - Ένα τουρκάκι στο Κιόνελι

Πώς ν' αγνοήσουμε αυτό το τρυφερό παιδί

που μας χαιρέτησε ανίδεο μ' ένα χεράκι γιασεμί

που μας χαιρέτησε ανίδεο μ' ένα χαμογελο γιασεμί;

Δάκρυ το δάκρυ κρέμεται

καρδιά η καρδιά σκαλώνει.

Κι' άκρη πια την άκρη

κρέμεται το δάκρυ.

Ποτζείθθε του καλοτζαιρκού,

ποδώθθε του σιειμώνα,

ποτζείθθε του γραμμένου μας

ποδώθθε της καρκιάς σου

πε μου άφ φαίνεται φιλίν

πε μου άδ δείχν' αγάπην.

Ποδά χαμός, ποτζεί χαμός,

ννούκκιμ πών' ννούκιν

έμ μας ποθοιρεί πκιόν ο κρεμμός.

Λαλώ σου ώς τζαι τα χωράφια περιπαίζουμ μας

γιατί ξέρει καλά η αφεγκιά τους

πόσ' είπαν ώς τωρά πως έδ δικά τους!

Πηγή: ανθολογημένο από τον Γιώργο Κεχαγιόγλου στο περ. Υδρία, τ. 13, Οκτ. - Νοέ. 1974.

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.