Ρένος Αποστολίδης - Οι Αγησιλαίοι (απόσπασμα)

 ...Τέτοια γενιά βέβαια και την θερίσατε 

Της στήσατε καρτέρι 

Τη μπλοκάρατε

Της φάγατε τα πιο λαμπρά παλληκάρια

Τα πιο αγαθά 

Τα πιο εύπιστα

Όλους τους θανάτους της δώσατε 

Να σηκώσει στους ώμους

Όλα τα θανατηφόρα στα χέρια

Κι ύστερα

Τη δικάσατε φαρισαίοι 

Και την αποτελειώσατε στις εξορίες

Στα κάτεργα

Στ’ αποσπάσματα

Στις διαβρώσεις

Στις αμφιβολίες 

Στα χάσματα τ' αγεφύρωτα τάχα

Και την αποκλείσατε ολότελα απ’ την ζωή 

Αν δεν έσκυβε

Δεν έρχονταν σε διάλογο

Δεν γίνονταν συνεργάσιμη

Και τώρα

Τρίβετε τα χέρια 

Και περσότερο που κλέψατε τα αιτήματα 

Κι αλλάξατε τα προσωπεία 

Κι ανεβήκατε πάνω νέοι κυρίαρχοι

Ξανά κυρίαρχοι

Ξανά αναστηλωτές 

Του κόσμου της ψευτιάς και της αθλιότητας 

Του σκοταδιού και της ανυποψίας

Και τρίβετε περσότερο τα χέρια

Που αποκεφαλίσατε θαρρείτε

Αφήσατε τυφλή την γενιά την θερισμένη

Σερβίρατε όπως θέλατε 

Στην ζαλισμένη συνείδηση 

Τα κύτταρά της 

Τα πιο πιστά που απόμειναν σε ότι είδαν 

Τα πιο επικίνδυνα

Να εγώ

Να και άλλοι σαν κι εμένα 

Που το χαρτί τους παίζω το χαμένο

Το βλέμμα τους το ξένο που σας βλέπει 

Μα κάνετε λάθος! 

Θα βγούν γενιές άλλες μέσα απ' αυτά

Όσα προλάβαμε

Που θα' χουν δει 

Και θα' χουν μάθει να σας βλέπουν 

Σημασία καμιά δεν έχει το όνομά μας αν σβήσετε

Σημασία καμιά 

Όσο κι αν αφιονισμένοι από τα αφιόνια σας 

Μας δείχνουν και λένε ό,τι πιο ασύστατο

Παιδάκια είναι ας λεν

Το κρασί μιλάει

Τα τοξικά που τα' χετε ποτίσει 

Μα θά' ρθει η μέρα 

Που όλες οι πράξεις και τα λόγια θα λάμψουν 

Και σκόνη πια δεν θα θαμβώνει 

Την στίλβη τέτοιων μετάλλων 

Μα ούτε μας νοιάζει κι αν δεν έρθει

Αν η ιστορία ολάκερη 

Σκευωρημένη κι αυτή

Παρακάμψει

Αλλοιώσει

Συκοφαντήσει

Δεν μας ένοιαζε εμάς η ιστορία 

Η ζωή μας νοιάζει 

Θα’ρθουν γενιές θρεμμένες με αυτό το βλέμμα 

Ό,τι κι αν κάνετε

Μ’αυτό το βλέμμα που τρυπάει

Λιώνει τους τενεκέδες

Καίει κι αφανίζει τα ψευτίδια, τα σαρίδια 

Κι αφήνει εδώ το βράχο γυμνό

Σωστό στην μόνη αλήθεια του 

Τις γενιές αυτές που θα βλέπουν 

Δεν θα τις σταματήσετε

Αυτές θα έχουν μάθει από εμάς να βλέπουν 

Από αυτά εδώ τα λόγια 

Όσο κι αν τα φράξετε 

Τα συρματοπλέξετε

Γράψετε κίνδυνος θάνατος μην εκραγούν 

Μην τινάξουν στον αέρα 

Σκάψουν λάκκο τρίσβαθο στις συνειδήσεις 

Και σας πάρει όλους μέσα.. 

..Τίποτα δεν τις σταματάει, 

Δεν αφοπλίζονται

Δεν φράζεται η αλήθεια με τίποτα στον κόσμο 

Δεν πνίγεται ό,τι ζούμε

Κυλάει στις φλέβες 

Και σφάζοντας και χύνοντας 

Το αίμα βάφει τον ήλιο ακέραιο

Και μέσα στην βαθιά χλωρή καρδιά τους

Των γενιών που θα χουν μάθει να βλέπουν 

Να μην γελιούνται

Τα όσα πληρώθηκαν 

Να μην ξαναπληρώνουν στους ίδιους κλέφτες

Τα όσα φαντάζουν σήμερα διαστάσεις 

Κι οι αφιονισμένοι σας τα λένε χάσματα αγεφύρωτα 

Θα έχουν όλα σμίξει 

Και θα έχουν συντηχθεί σε τέτοιες καύσεις 

Που ο φλούδινος σας κόσμος δεν θα υπάρχει

Ένας καπνός θα ανεβαίνει εκεί ψηλά

Θα τον φουμέρνουν οι Αγησιλαίοι 

Μικρό Αλφα Σέρτικα

Ποιος έκαψε τα κτήρια;

Ποιος εγκατέστησε τα παιδιά στις πλούσιες επαύλεις;

Και το αλληλοδιδακτικό ε; 

Να φτιάχνουν οι γενιές τον εαυτό τους μονάχες

Τα λεν και πάνε μόνοι

Απροέλευτοι στον ουρανό

Από μας γιομάτο..

Από την συλλογή Η Άλλη Ιστορία, 1972