Ο χρόνος με λυπάται ξέρει
Πως τρέμω το αδιάκοπο φευγιό του
Κάποτε-κάποτε καθυστερεί προσποιείται
Τον νωχελικό για λίγο τρίβεται απαλά
Ανάμεσα στα πόδια και τα χέρια μου
Σαν γάτος που δεν έχει άλλο να κάνει
Παρά να χαϊδεύεται
Κι ύστερα ξαφνικά αθέλητα ίσως
Υπακούοντας στην τυφλή δύναμή του
Πηδάει μακριά και ξαναγίνεται
Αυτό που πραγματικά είναι
Ένα ατίθασο ανυπόμονο άλογο….
Μεταμορφώσεις, 1974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου