ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Τα ποιήματα που έγραψα μέσα σε εκείνη την έκσταση
Τα κατέστρεψα
Στο ποδήλατο που είχε φλόγες έβαλα ρόδες
Λες και θα με πήγαινε κάπου
Στο κορίτσι που είχε τσεκούρια έβαλα χέρια
Λες και θα με αγαπούσε κάποτε
Στα δέντρα που είχαν λέξεις έβαλα πουλιά
Λες και θα σιωπούσαν κάποτε
Στα ποτάμια που κυλούσαν νοήματα έβαλα νερά
Λες και θα στερεύαν κάποτε
Τα κατέστρεψα
Και ησύχασα
Από τότε η ζωή είναι τόσο καλή και δίκαιη μαζί μου
Βλέπω ένα κορίτσι ν’ ακουμπάει ένα ποδήλατο
Σ’ ένα δέντρο δίπλα στην όχθη ενός ποταμού
Ακούω τα πουλιά και δεν καταλαβαίνω λέξη
ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Τι είναι αυτές οι παιδικές ζωγραφιές; Τους τις στέλνουν τα παι-
διά τους;
'Οχι, είπε η δασκάλα, τις φτιάχνουν μόνοι τους. Λες και ο πιο με-
γάλος είναι εννιά χρόνων. Κι όμως είναι κρατούμενοι από είκοσι
ενός έως εξήντα πέντε ετών.
«Αγαπητά μου παιδιά ο μπαμπάς λείπει ταξίδι το καράβι θα αρ-
γήσει να επιστρέφει»
Έβλεπα τα καχύποπτά τους πρόσωπα, άλλα σκληρά ακόμη και
άλλα ήδη τσαλαπατημένα.
Μου έλεγαν τα λόγια που θέλανε να βάλω στο τραγούδι, ν’ ακου-
στούν οι φωνές τους μέσα σ’ ένα τραγούδι που θα φτάσει στα παι-
διά τους.
Άλλοι ήρθαν να με δουν από περιέργεια και άλλοι για να βγουν
για λίγο απ’ τα κελιά τους. El systema. Ο νεαρός από τη Νιγηρία
μου τα είπε και στ’ αγγλικά
«Dear son lose your fear not your confidence»
Lose your fear
To πρώτο πράγμα που στεγνώνει στα κελιά είναι τα δάκρυα
Ύστερα αρχίζουν να εξατμίζονται τα σύννεφα
Ώσπου στεγνώνει τελικά και η ίδια η θάλασσα
Γέρνουν στο πλάι οι ψυχές και μες στην έρημο
Τρίζουν σαν πλοία που ανακάλυψαν το βάρος τους
Μη μας λυπάσαι όλους εμάς πίσω απ’ τα κάγκελα
Κάποιοι εδώ θα βρουν τον δρόμο τους πιο γρήγορα
Κλάψε γι’ αυτούς που δεν τα βλέπουνε τα σίδερα
Και φοβισμένοι κλείνουν πόρτες και παράθυρα
Ψάξε γι’ αυτούς να βρεις τα λόγια τα παρηγόρα
αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου