Πόσες λύσεις λοιπόν χρειαζόμαστε. Το ταξί γράφει. Η ιδέα αν χωριστεί απ' την εμμονή της διαλύεται. Και ποιος υπέφερε μ' ευχάριστο τρόπο. Τι λες γι' αυτόν τον αιρετικό που απ' τα ίδια δεδομένα αντλεί το έσχατο συμπέρασμα. Ή ενώ σωπαίνει βγαίνουν φωνές απ' τις αρθρώσεις του τα σπλάχνα τους πνεύμονες την πλατειά του χωρίστρα, σφυρίζουν τα οστά του, νύχια μαλλιά μεγαλώνουν με τριγμούς, στις μασχάλες του τσαμπιά κρέμονται οι άνθρωποι που δεν έχουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι, χρειάζεται κάποιο κενό μπροστά πίσω πάνω και κάτω του για να χωρέσουν τα κοτσάνια του και ό,τι δεν μπορεί να συγκρατήσει.
Αν ανακατευτώ στην παρέλαση που περνά θ' αποκτήσω σταθερό βήμα για το μέλλον;
το αστείο είναι ότι πλήρωσα τόσα για να μεγαλώσω!
Ρωτάς για τα δίχτυα με τα οποία συγκρατούσαμε τα πράγματα.
Δεν τα έχω.
Της γλυκειάς πατρίδας, 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου