Αντώνης Φωστιέρης - Το ποίημα

Τα πράγματα μουσκέψαν απ’ το φως
Ποτίστηκαν ως το βαθύ μεδούλι
Πρήζονται
Μέσα στον πιο λαμπρό τους θάνατο.

Γλυκό μου πλάσμα 
Τι θα πει «γλυκό» 
Και τι θα πει «θα πει»
 Και τι «και τι»; 

Σ’ αυτόν τον κόσμο που βυθίζεται στο φως 
Τι να ’ναι φως

Τι να ’ναι σκύλος τι σκουλήκι

τι ένα ποίημα 

Που προχωράει 

με σφυρίγματα και κρότους;

Καίγοντας λέξεις διασχίζει στέπες – 

Κι έπειτα; 

Καπνοί κι ουράνιες τουλίπες στον αέρα 

– Και λοιπόν; 

Γλυκό μου ποίημα που δακρύζεις 

Και που υγραίνεσαι 

Σε αγαπώ και σε προδίνω

Και σε εχθρεύομαι 

Είσαι το ακοίμητο σκοτάδι που με ανάστησε 

Είμαι το αντίστοιχο 

Του πιο κρυφού σου 

στίχου. 

  (Από τη συλλογή «Σκοτεινός έρωτας», εκδ. Κέδρος, 1977. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Αντώνης Φωστιέρης, Ποίηση 1970 – 2005», εκδ. Καστανιώτη, 2008.)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/oi-poihtes-mas-gia-to-poihma/4/ ]