Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης (Πέντε ποιήματα)

 

ΤΟ ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Στην «πύλη» του Λονδίνου

με περίμενε ένα ποίημα,

ένα ζεστό, μακροσκελές ποίημα.

Με πήρε απ’ το χέρι

και με εξύψωσε απαλά στον γκρίζο ουρανό

Οι μικροσκοπικές του στάλες

δρόσισαν το πρόσωπό μου.

Τότε ψιθύρισα στον εαυτό μου:

«Ψυχή μου, δε θα νιώθεις πια μόνος,

ξένος ή χαμένος στο πουθενά.

Σε στηρίζει ένα τίμιο χέρι

ικανό να διαπραγματευτεί την ομίχλη αυτής της πόλης

ικανό να χαρίσει στη σκοτεινά της μια φωτεινή χροιά.

Ικανό επίσης να μιλά στα δέντρα

στη δική τους γλώσσα

και να διυλίζει τους διαλόγους

σε ένα ευωδιαστό μπουκάλι!»


Φαρούκ Σούσα (1936-2016)


Η ΜΕΘΗ ΤΟΥ ΠΟΤΗΡΙΟΥ

Μικρό πουλί

τέλειωσες με τα καθήκοντα της μέρας σου;

Αν ναι,

τότε γύρισε πίσω στη φωλιά σου

κι αναπαύσου στην παλάμη μου.

Και εσύ μεγάλη φάλαινα

μελέτησες με προσοχή

εκείνο το πετρελαιοφόρο;

Αν ναι,

τότε, έλα και εσύ

κάθισε πλάι μου

για να διαβάσουμε μαζί

τον Μόμπυ Ντικ.

Και εσύ τύραννε,

δεν ταλαιπώρησες αρκετά πολλούς ανθρώπους;

Αν δεν χόρτασες,

έλα να σου δανείσω το πιστόλι μου

για να λευτερώσεις τον καταπιεσμένο πόθο.

Και εσύ θάνατε

που παραφυλάς με επιμονή και ζήλο

έλα εδώ,

ξάπλωσε δίπλα μου

ξάπλωσε στο κρεβάτι μου

που είναι ναρκωμένο με τη νύστα.

Και εσύ νύχτα,

δεν βαρέθηκες πια την περίπολό σου;

Αν ναι,

τότε γιατί δεν αποσύρεσαι

γιατί δεν πηγαίνεις και εσύ για ύπνο;

Δεν ξέρεις ότι η μέθη του ποτηριού

σε ξαγρυπνά,

κι αφυπνίζει τις αισθήσεις;

Και εσύ τοίχε,

κουράστηκες να στέκεσαι, το βλέπω.

Έλα, λοιπόν και

στάσου δίπλα μου

για να υψώσουμε ο ένας στον άλλο

αδιαπέραστα εμπόδια,

ή ακόμα καλύτερα,

να κατεδαφίσει ο ένας τη ζωή του άλλου.


Ιμπραχήμ Αλ Μάσρι (1957)


ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ
 

Δε θα μάθουν ποτέ

πώς παγώνει ο χρόνος.

Πού θα βρουν τη χαμένη ευωδιά του,

τη σκόνη του που έσβησαν

οι ίδιοι από το ξύλο;

Όλα εκείνα τα ζαρωμένα πρόσωπα,

την ελληνική αργκό…

Τα βιβλία στα γυάλινα ντουλάπια

οι φωτογραφίες πάνω

στους φρεσκοβαμμένους τοίχους…

Όλα αυτά είναι μια παρωδία,

γιατί η αλήθεια

είναι εκείνη που το ’βαλε στα πόδια

πριν από εβδομήντα χρόνια

κι άφησε πίσω της το μεγάλο της ψέμα.

Το πίνουμε –τώρα– παγωμένο

μέσα στα φλιτζάνια του καφέ
.

Αμπντ ελ Ραχίμ Γιούσεφ (1976–)


[ΑΤΙΤΛΟ]

Το πρόσωπο που λαχταρά την ηδονή,

δεν είναι μνήμη, ούτε όνειρο,

είναι ο συνδυασμός των δυο,

που, όμως, τα υπερβαίνει.

Στόχος του,

η παράταση της ηδονής,

της απώτατης στιγμής του πόθου,

ως εκεί που δεν υπάρχει τέλος.


Ανίσα ελ Χαγκάγκ (1956–)
 

ΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΕΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ
Ξημέρωσε,

το φως του ήλιου ανέτειλε

Για αυτό διώξε τις έγνοιες και τη θλίψη σου

ήρεμα, αγόγγυστα και χωρίς ίχνος ενοχής.

Σε βεβαιώνω, δεν είμαι από εκείνους

που εγκαταλείπουν την τέρψη,

δεν μεταμελούμαι ποτέ για τη χαρά

Και πες σε εκείνους

που επιθυμούν να με γεμίσουν ενοχές

και δήθεν επιθυμούν τη λύτρωσή μου

Πες τους:

ότι πούλησε την αρετή

κι αντάλλαξε τη σύνεση

με μια χούφτα από εξαίσιες ηδονές

τέτοιες που δεν τολμώ ν’ αποκαλύψω.


Αμπού Νουουάς (762 - άγνωστο)

Μετάφραση: Πέρσα Κουμούτση

Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης, Έρευνα, επιλογή, επιμέλεια και μετάφραση

από τα αραβικά: Πέρσα Κουμούτση. Εκδόσεις ΑΩ, 2016.

Πηγή: https://varelaki.blogspot.com/2017/02/blog-post_19.html