Εκεί που ετοιμαζόμουν να γδυθώ απ’ όλα τα προσχή-
απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο μια μικρή ευτυχισμένη πετα-
λούδα. Συγκινημένος στρέφομαι στον ανακριτή και του
λέω, «κοιτάξτε τι εύθραυστη που είναι!». Ο ανακριτής όμως
δεν έχει διάθεση να χάνει τον καιρό του με εξομολογη-
τικά παραληρήματα και με βάζει στη θέση μου μ’ένα
αυστηρό «να απαντάτε μόνο σε ότι σας ερωτούν».
Εγώ φυσικά επιμένω πως με βαραίνουν φρικτά εγ-
κλήματα και πως δεν θ’ απαλυτρωθώ αν δεν ομολογήσω.
«Τι θέλετε να σας κάνω αγαπητέ μου», μου λέει, «ελάτε
στη θέση μου, εγώ είμαι δημόσιος υπάλληλος». Κρίμα
θα’ ναι, συλλογιέμαι, να χάσει τη θέση του, φτωχός
άνθρωπος. “Καλά”, του λέω, “στη συγκεκριμένη περί-
πτωση είμαι αθώος”.
Βγάζει ένα αναστεναγμό ανακουφίσεως και μου ζητάει
- ήπια πάντα αλλ’ αποφασιστικά - να υπογράψω την
κατάθεσή μου. Στο τέλος μου προσφέρει και τσιγάρο.
Φτάνει μάλιστα στο σημείο να μου χτυπήσει φιλικά τον
ώμο και να μου εκμυστηρευτεί πως κατά τη γνώμη του
έκανα πολύ καλά που δεν επέμεινα στην ενοχή μου γιατί
έχουν δοθεί εντολές από ψηλά να μας βγάλουν όλους
αθώους. «Τι να σου κάνει ο φουκαράς», σκέφτομαι, «δη-
μόσιος υπάλληλος είναι, ίσως δε και οικογενειάρχης».
Φεύγω αποκαρδιωμένος. Μέσα μου αρχίζει να ξεκαθα-
ρίζει το σατανικό τους σχέδιο.
Σπύρος Τσακνιάς, Τα Ποιήματα 1952-1992, Εκδόσεις Στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου