Κυριάκος Χαραλαμπἰδης - Λέβητας

 ΛΕΒΗΤΑΣ

ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΕΒΗΤΑΣ κρύβει τα μάτια σου

και χίλιοι πετεινοί τ’ αυτιά σου.

Δε μιλώ για τους κόρφους σου και τους σταυρούς σου-

τεσσαρακάντουνοι σε δίπλες αφρισμένου νέκταρος.

Τότε ήταν που είδα τη χρυσή λαβή της μέσης σου

αδελφωμένη στο φως με την έννοια του ύπνου.

Είδα κι άλλα πολλά που δε θα ομολογήσω

παρά μονάχα στην έσχατη κρίση.

Εκεί ο βρυγμός των οδόντων,

το καλύτερο θέαμα για τους αργόσχολους.

Αλλά, θεέ μου, αυτός ο λαός

επέδειξε απίστευτη αντοχή στο μαρτύριο και καρτερία

για να δώσει με λόγια του Γιώργου Φιλίππου Πιερίδη

τη σκυτάλη στους όλβιους, αυθεντικούς κερατάδες.

Τώρα τί να σου κάνω και τί να σε ειπώ:

Χαίρετε, Αμμόχωστος, 

Σαλαμίς, Έγκωμη, Στύλλοι,

Σπαθαρικόν, Λευκόνικον, Ακανθού,

Ριζοκάρπασον, Ταύρου, Αιγιαλούσα,

Δαυλέ, Αχερίτου, Λυθράγκωμη,

Γαστριά, Βουκολίδα-

λίγα μόνο σημεία της ανατολικής σου παρειάς 

χώρια οι δρυμοί και οι χαράδρες

για να αποφύγουμε τον ίσιο δρόμο που μας πάει σε Μόρφου και Κερύνεια

κι άλλα καρτερικά ελληνικά ονόματα.

Ο σκώληκας που με ταράσσει κυνηγάει το θαύμα

της επίορκης ανάστασης – όχι, μα τον Δία,

δεν πρέπει για την ώρα να υπερβούμε 

τα όριά μας. ενθυμού τις Ερινύες.

Καλύτερα το λέβητα που λέγαμε

στην αρχή του ξορκιού μας

να τον κρύψουμε βάθη μεγάλα σαν τα μάτια σου

και πετεινούς να σφάξουμε για να στεριώσουν

αδελφωμένοι με το φως οι κόρφοι σου.

μαστοί αστραπή στου ξύπνου το ξετύλιγμα.

Άγαλμα τέτοιο πουθενά δεν είδα

μήτε στο δικαστήριο του Θεού να στολίζει

τα δόντια του με νυχτερίδες

στα κρόταλα των ακηδεύτων θαυμαστών του.

Και τόση ώρα που μιλάμε δε σε κέρασα

μήτ’ ένα καφεδάκι, και με συγχωρείς.

Πηγαίνω να σ’ το φέρω, δε θ’ αργήσω.

Και όταν ήρθα τι να δω; Η πόλη βγήκε

σεργιάνι στα βουνά. Ούτε δυό λεπτά

να περιμένει δεν μπορούσε. Της αξίζει αγάπη;

Αύγουστος 1980

Από την ποιητική συλλογή «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ»