Ποιος να γυρνά με τ’ άλογο στο δάσος τόσο βράδυ:
Πατέρας με τ’ αγόρι του περνούνε στο σκοτάδι·
Σηκώνει τ’ αγοράκι του σφιχτά στην αγκαλιά του,
Ζεσταίνει τα χεράκια του με τα θερμά φιλιά του.
-Γιατί με φόβο, αγόρι µου, κρύβεις το πρόσωπό σου;
-Τo Βασιλιά το Δράκοντα, μπαμπά, δε βλέπεις μπρος σου;
Το Δράκοντα μ’ ουρά μακριά, κορώνα στο κεφάλι;
-Παιδάκι µου, είναι η καταχνιά τριγύρω σου η μεγάλη.
-Έλα, γλυκό αγοράκι μου, κοντά, μαζί μ’ εμένα,
Κάθε παιχνίδι, που ποθείς, θα παίζω εγώ μ’ εσένα·
Χίλια λουλούδια ολόδροσα θα βρεις στο περιγιάλι
Κ’ η μάνα µου ένα ολόχρυσο φόρεμα θα σου βάλει.
-Πατέρα µου, πατέρα μου, δεν τον ακούς και τώρα
Το Βασιλιά τον Δράκοντα πόσα µου τάζει δώρα;
-Κάτσε ήσυχο, παιδάκι µου, το νοιώθω, σε φοβίζει
Του αγέρα τ’ άγριο φύσημα, που στα κλαδιά σφυρίζει.
-Δε θες, χρυσό αγοράκι μου, δε θες να ‘ρθεις μαζί μου;
Νεράιδες λεν τις κόρες μου και σ’ αγαπούν, παιδί μου
Πρώτες στης νύχτας τους χορούς οι κόρες μου γυρίζουν
Και με τραγούδια και χορούς γλυκά θα σε κοιμίζουν».
-Πατέρα µου, πατέρα µου! Δε βλέπεις, πως σιμώνουν;
Διώξε μακριά του Δράκοντα τις κόρες, που µε ζώνουν!
-Παιδάκι µου, παιδάκι µου, τις βλέπω, σε φοβίζουν
Μονάχα οι ιτιές, που γύρω µας μες στο σκοτάδι ασπρίζουν.
-Σ’ αγάπησα, την όμορφη την όψη σου ζηλεύω·
Δεν έρχεσαι με το καλό; Με το κακό σε κλέβω.
-Πατέρα µου, πατέρα μου! Σφίξε µε! Να, μ’ αρπάζει!
Με τ’ άγρια του, πατέρα µου, τα νύχια με σπαράζει!
Ερίγησε ο πατέρας του και βιάζει τ᾽ άλογό του
Και σφίγγει στην αγκάλη του τον άμοιρο το γιο του·
Φτάνει με κόπο σπίτι του με στήθος τρομαγμένο·
Στην αγκαλιά του το παιδί βλέπει ξεψυχισμένο.
(Από τη γερμανική παράδοση)
μετ. Νικόλαος Χατζιδάκης
Αναδημοσίευση από: https://pribas.blogspot.com/search?updated-max=2025-06-04T00:00:00%2B03:00&max-results=10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου