Λεωνίδας Κακάρογλου - Ποιήματα

Νάυλον

Όπου και να κοιτάξω βλέπω το ανάλαφρο

περπάτημα σου

Σα να φύγαν οι ημερομηνίες από τα ημερολόγια

Κι ο χρόνος να κόλλησε

Στις λεπτομέρειες ενός υγρού απογέματος

Όπου και να κοιτάξω βλέπω το ανάλαφρο

περπάτημα σου

Και μνημονεύω την τύχη

Που σου χάρισα

Το νάυλον αδιάβροχο

Να μαζεύεις τη βροχή

Για να ξεδιψάς από το λίγωμα του χρόνου

Σαν χθες

Ήταν

Πηγή: Μνήμη σχεδόν πλήρης, Εστία 2014.

1-1-2008   Ψιλοβροχή κι η μέρα να βουλιάζει Το πλοίο για το Πέραμα να έχει σαλπάρει Τυλιγμένο χρωματιστά λαμπάκια Εσύ να τρέμεις στο σκοτάδι Και να προσεύχεσαι Το κόκκινο αδιάβροχο που φοράς Αίμα να μη γίνει Στης νέας χρονιάς το πέρασμα   Δανεική Ομπρέλα   Τώρα τους χειμώνες Βρέχει ελάχιστα Κι έτσι την ομπρέλα σου Τη φύλαξα στην ντουλάπα Και δεν την ανοίγω ποτέ πια Φοβάμαι πως αν ξεγελαστώ Και την ανοίξω Παλιές βροχές που τη μουσκέψανε Θα με παρασύρουν Στο ρυάκι Της απουσίας σου     Η πλατεία των πεθαμένων   Αργά το απόγευμα Οι πεθαμένοι μαζεύονται Στην πλατεία για να τηλεφωνήσουν   Στους δικούς τους Κρατάνε σφικτά την κάρτα Και στέκονται στη σειρά Έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο Οι περαστικοί που τους βλέπουν Μονολογούν «Από ήρθατε πάλι εσείς γέμισε μετανάστες η πόλη Και αυτοί μ’ ένα μουρμουρητό τους απαντούν «Δεν είμαστε εμείς μετανάστες μεταστάντες είμαστε» Μεταστάντες     Ο καθρέπτης   Η πόρτα του δωματίου ανοικτή Μπαίνω μέσα Αφουγκράζομαι Σιωπή και μόνο σιωπή   Χαϊδεύω τα σεντόνια Και έχω την αίσθηση Πως το σώμα σου έχει γίνει ένα μ’ αυτά   Ύστερα ξαπλώνω στο πάτωμα Και προσπαθώ να βρω τις πατημασιές σου Που άφησαν το αποτύπωμά τους Δεν βρίσκω τίποτα Σα να μη πατούσες Σα να ’σουν αερικό Σκόνη Φύσημα του αέρα Σύννεφο περασμένων χρόνων   Κι όταν σηκώνομαι να φύγω Στον καθρέφτη του λουτρού Κολλημένο ένα μικρό καθρεφτάκι Και μέσα του το πρόσωπο σου Το σώμα σου Η λεπτομέρεια από ένα σβησμένο γέλιο σου   Το ξεκολλώ και το φιλώ Μέχρι να θαμπώσει Και να με πάρει μαζί του     Σταγόνες   Αφήνω ανοικτές τις βρύσες Το νερό που τρέχει Βροχή να μου θυμίζει Κι εσένα κάπου στο σπίτι Να μετράς τις σταγόνες Και να υπολογίζεις το χρόνο Που απόμεινε Μέχρι το καλοκαίρι   Πηγή: https://www.authors.gr/kakarogloy_lewnidas-article-941.html?category_id=6

Οι τίγρεις των δωματίων

 Έφυγες

Κι άφησες το σπίτι ολομόναχο

Με τα φαντάσματα των ημερών

Να νανουρίζουν

Τις τίγρεις των δωματίων

Και να αφουγκράζονται

Τους ήχους από τα σκαλοπάτια

Το βογγητό του αέρα

Στα παράθυρα

Τώρα

Μια ψιχάλα φως

Πολιορκεί

Τη μνήμη τους

Λεωνίδας Κακάρογλου, "Οι τίγρεις των δωματίων", Εκδόσεις Εστία, 2017

Ο μικρούλης

Ήθελα να σου μοιάζω μικρούλη τζίτζικα Να γεννιέμαι από την ζέστη Να γράφω για το καλοκαίρι Και να ζω μέχρι το φως να ναι ακόμη γαλάζιο Όμως μόνο για θανάτους γράφω Τη σιωπή ικετεύω να μου χαμογελάσει Και τα τραγούδια μου λυπητερά Εκλιπαρούν για λίγη αγάπη Μικρούλη τραγουδιστή Οι μέρες σου λίγες μα το Καλοκαίρι μεγάλο Και σε προστατεύει Από την απονιά της λήθης

Πηγή: Η Μόνα Λίζα και άλλα ποιήματα

Ακόμη μια φορά

Ακόμη μια φορά

Δοκιμάζεις τις εγγραφές

Στο μαγνητόφωνο

Όλο παράσιτα όλο χαμένες λέξεις

Όπως η ζωή σου

Χαμένες μέρες

Άλλα πόθησες άλλα έκαμνες

Και τώρα πάλι

Δοκιμάζεις τις μαγνητοταινίες

Την ύστερη εγγραφή

Αυτή που θα κρατήσει τη λησμονιά

Δοκιμάζεις τη φωνή σου

Ακόμη μια φορά

Οι λέξεις σου ακοίμητο καράβι που πλέει στα βαθειά

Αυτό που θα σωθεί είναι ο ήχος του στα κύματα

Κι όχι οι σκόρπιοι ήχοι

Οι φωνές, η μουσική, οι πόθοι

Μονάχα ο ήχος ο βαρύς

Ο παφλασμός

Ποιος ξέρει σε ποιας ξηράς βράχια

Θα στείλει τη μνήμη του

Ακόμη μια φορά

(Από την ποιητική συλλογή «Η πρωτεύουσα των δακρύων», εκδόσεις βιβλιοπωλείον της Εστίας 2022)

Πόρτες

Τα βράδια που δεν με παίρνει ο ύπνος Αφήνω μισάνοιχτες τις πόρτες Να τρίζουν όταν τις χαϊδεύει το ξαφνικό αεράκι Να με καθησυχάζουν Πως σε γνώρισαν μες στο σκοτάδι Κι ανοίγουν να περάσεις         Μνήμη σχεδόν πλήρης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2014 Διαβάστε περισσότερα: https://poets.gr/el/poihtes/kakaroglou-leonidas/575-mnimi-sxedon-pliris/1032-portes

.....................................................................................................................................................................

Το μαξιλάρι

Πάλι ξέχασα κι έβαλα

Δυο μαξιλάρια στο κρεβάτι

Και τώρα προσπαθώ να ταιριάξω το σώμα μου

Το κεφάλι στη σωστή θέση να μπει

Μα πάει καιρός

Και δεν θυμάμαι πόσο χώρο πιάνει

Και φοβάμαι μήπως πληγώσω το μαξιλάρι

Γι αυτό πάλι το βγάζω

Και το σέρνω στο πάτωμα

Δίπλα μου στο κρεβάτι νάναι

Από κει να το κοιτώ

Και να το προσέχω

Μήπως και στο σκοτάδι

Γίνει κι αυτό σκοτάδι

Η σκάλα

Την σκάλα του σπιτιού

Πια δεν την ανεβαίνω

Σταματάω στη μέση

Κάθομαι να βλέπω

Τα μυρμήγκια που ανεβοκατεβαίνουν

Το σαράκι που κρύβεται στα σκαλοπάτια

Τα σύννεφα που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι

Το αεράκι που μου χαϊδεύει τα μαλλιά

 Στέλνει την μνήμη

Στ  αζήτητα

Και δεν θυμάμαι

Τι νούμερο παπούτσια

 φόραγες

Για να ταιριάξω τις πατημασιές

Της σκόνης

Στα πόδια σου

Τα ποιήματα του Λεωνίδα Κακάρογλου, περιλαμβάνονται στο τεύχος «Έξι Ποιήματα», που τυπώθηκε τον Αύγουστο του 2015, σε 199 αριθμημένα και υπογεγραμμένα από τον ποιητή αντίγραφα.

Αναδημοσίευση από: 

https://ppirinas.blogspot.com/2016/02/blog-post_12.html?fbclid=IwY2xjawK8yBNleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETFTUFN1cmhiV0tTVzBjcnF2AR6HHumLHAJv5rfqU0tFS_SruYCdV7Q5qCs5xk9wct71WgPACdPRDfPKfmWdfQ_aem_FErMBwxMOhCAfshA79TXCA

.......................................................................................................................................................................

Ρυτίδες

Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη
Παρατηρώ τις ρυτίδες στο πρόσωπο
Μοιάζουν με γραμμές που ξεκλέβουν τα χρόνια
Από την ευθύτητα των ημερών

Πότε ξεκίνησαν και πότε θα τελειώσουν
Σα μεθυσμένος που τρικλίζει
Γυρνούν πάντα στο ίδιο σημείο
Και ψάχνουν να βρουν διαφυγή

Μα το βάθος του καθρέφτη
Είναι μικρό και ξεγελά
Κι έτσι γυρνούν πάλι από την αρχή
Σαν μέλισσες που τριγυρνούν το άνθος

Μέχρι να ρουφήξουν το χυμό

 

…–…

 

Διαφημίσεις

Στη διαφήμιση της εφημερίδας
Το όνομα του πατέρα
Κι από κάτω
«Υφάσματα, Νήματα, Ψιλικά»
Ήρθε από την Μικρασία
Κι έδεσε την ζωή του
Με νήματα
Αλλά προπάντων
Ολόκληρη ζωή με ψιλικά

Με ψιλικά

 

…–…

 

Οι βροχές των ημερών

Οι μέρες μυρίζουν βροχή
Θάμνοι και αναρριχητικά
Φυτρώνουνε και τις παρακαλούνε
Να κρύψουνε το φόβο και τον θάνατο
Που κόβουν βόλτες μέσα τους
Και δεν τις αφήνουν να ανασάνουν
Και να ετοιμαστούν
Για μιας χαράς την ομορφιά
Κι όλο παραληρούν
Για τις χαμένες ευκαιρίες
Για μια ακόμη ζωή που ντύθηκε ρυάκι
Και κυλάει κάθε απόγεμα στο
Μαύρο το ποτάμι
Που την όχθη του
Μαρμάρωσε ο βαρκάρης
Και δεν τις αφήνει να μαντέψουν
Την συνέχεια

 

…–…

 

Ρολόι

Αγόρασα ένα επιτραπέζιο ρολόι
Και το έβαλα στο κομοδίνο
Δίπλα στη θέση που κοιμόσουν

Μέσα στο σκοτάδι
Όταν ακούω αυτό το τικ-τακ
Νομίζω πως είναι η μικρή σου καρδιά
Και την αγγίζω
Για να την καθησυχάσω
Μα δε θυμίζει ανθρώπινη επαφή
Μόνο παγωνιά

Παγωνιά στο σκοτάδι
Στάζει στα όνειρα μου

Πηγή: https://ppirinas.blogspot.com/2016/02/blog-post_12.html?fbclid=IwY2xjawK8yBNleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETFTUFN1cmhiV0tTVzBjcnF2AR6HHumLHAJv5rfqU0tFS_SruYCdV7Q5qCs5xk9wct71WgPACdPRDfPKfmWdfQ_aem_FErMBwxMOhCAfshA79TXCA