Είχε καιρό να φανεί
Αυτός που ποτέ δεν αργούσε τόσο
Αδυνατισμένος
Αξύριστος
Με το παράπονο του αποκομμένου στο βλέμμα
«Πού το κάλλος της νεότητας, το πολυφάνταστο;»,
σκέφτηκα…
Με κοίταξε με τόση αγάπη, όπως πάντα…
«Ασπρίσαν τα γένια σου», είπε, «πόσο χρονώ πας;»
«Σε πέντε χρόνια θα ‘μαστε συνομήλικοι», αποκρίθηκα
«Τι χρονιά είναι τώρα;», ρώτησε
«2025, 4 Ιουνίου σήμερα», είπα
«Πο-πο! Νεράκι περνάνε τα χρόνια», απάντησε
«Να προσέχεις», είπε, «η ζωή είναι μία, χόρτασέ την!»
Προχώρησε αργά, δυτικά
Σηκώθηκα να τον κοιτάζω καθώς εξαϋλωνόταν
στη στροφή του δρόμου
Είκοσι ένα χρόνια πεθαμένος ο πατέρας σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου