Γκρίζος τοίχος πίσω απ' το παράθυρο
Να σκαρφαλώνουν τα πουλιά δαρμένα
Απ' τη βροχή κι εκείνους τους ξαφνικούς ανέμους
Και το δωμάτιο με το γδαρμένο ασβέστη
Και την παλιά καπνοδόχο με ίχνη
Αλλοτινών καιρών στο χαλασμένο τζάκι.
Το δωμάτιο εκείνο με τις πράσινες κουρτίνες και
Τους καθρέφτες ένα γύρο που μετατόπιζαν το είδωλό σου
Σε μια προέκταση από δίψα και άβυσσο εκεί
Που σταματούσε ο θάνατος πάνω στα δάχτυλα
Αφή και γνώση του καιρού ή όνειρο
Παγιδεμένο!
Στα ράφια οι φάκελοι με τα χειρόγραφα
Σχέδια για θεατρικά ή διηγήματα για τις Παρισινές κυρίες
Κι ο ήχος της καμπάνας του Saint Jacques
Μέσα στο διψασμένο κρύσταλλο
Λιωμένος ήχος από ασήμι που ξυπνά
Παγιδεμένους κόσμους
Ο ήχος της καμπάνας του Saint Jacques
Διαγράφοντας κάθε φορά την ίδια τροχιά
Του μαυρισμένου τρούλου
Σ' έβρισκε εκεί
Ανάμεσα στα χειρόγραφα και στα πουλιά εκείνα
Σκαρφαλωμένα στον γυμνό τοίχο.
Μαζεύω τα υπάρχοντά μου, Κέδρος, 2007.
Από τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου