Φαντάσου λοιπόν κάπου στο βάθος έτοιμη μια θάλασσα. Θα μας χρειαστεί.Και φαντάσου τώρα τρένο παιδικό και παιδάκια μέσα. Εκεί ο Θάνος, η Μαρία, η Ελένη κι εγώ μ’ άσπρα χειλάκια χαραγμένα απ’ το ξύδι και το φιλί. Και τ’ άλλα τα παιδάκια στα βαγόνια με σώματα γεμάτα ουλές αραδιασμένα στους διαδρόμους μετά τον άγριον έρωτα, έρωτα πάλι να λαχταρούν. Φαντάσου ακόμα γάτες να δρασκελάν τις σάρκες, γάτες βυθίζοντας το πιο μεγάλο νύχι μέσα στις ουλές: όμως προσέχοντας τη λευκή σάρκα, την άθικτη, όπου υπάρχει.Αρχίζει τότε ο μικρός Θάνος ν’ αυνανίζεται σφυρίζοντας το βαρκάρη του Βόλγα κι εμένανε με πνίγει κάτι σα χλωρίνη, τι μου ’ρχεται τότε και κάνω το σταυρό μου η Ελένη δίπλα ζουπάει τη γόπα της στο στήθος μου μετά βάζει τα κλάματα γυρεύει τη μαμά της τη γόπα της. Στ’ άλλα βαγόνια άλλα πολλά συμβαίνουν που εμείς δεν τα βλέπουμε.Τώρα φαντάσου πωςεκείνη τη στιγμή ακριβώςκι αμέσως πριν φουντάρει το τρένο στη θάλασσα μ’ όλους εμάςτο τρένοέγινε πιάνο.Άκου…
Γιάννης Βαρβέρης, Το ράμφος, Εγνατία/Τραμ, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 45
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου