Η χώρα μας είν' άνυδρη,
εμείς, διψάμε
και, μια που η δίψα όπως κι ο θάνατος
δεν γίνεται συνήθεια,
ποτέ δεν σταματήσαμε ν'αναζητούμε το νερό
στης γης τα σπλάχνα.
Βέβαια δεν βρήκαμε άλλο
από λίγα κάρβουνα
κι ακόμα
λίγα μέλη αγαλμάτων
που, όσο κι αν προσπαθήσαμε
να τα συνδέσουμε,
ποτέ δεν καταφέραμε
να φτιάξουμε ένα ολόκληρο κορμί.
Έτσι, τα εκθέσαμε κομματιασμένα
στον εμπαιγμό του ήλιου
και στο θαυμασμό εκείνων
που έμαθαν να λεν «Ζωή»
την πέτρα.
εμείς, διψάμε
και, μια που η δίψα όπως κι ο θάνατος
δεν γίνεται συνήθεια,
ποτέ δεν σταματήσαμε ν'αναζητούμε το νερό
στης γης τα σπλάχνα.
Βέβαια δεν βρήκαμε άλλο
από λίγα κάρβουνα
κι ακόμα
λίγα μέλη αγαλμάτων
που, όσο κι αν προσπαθήσαμε
να τα συνδέσουμε,
ποτέ δεν καταφέραμε
να φτιάξουμε ένα ολόκληρο κορμί.
Έτσι, τα εκθέσαμε κομματιασμένα
στον εμπαιγμό του ήλιου
και στο θαυμασμό εκείνων
που έμαθαν να λεν «Ζωή»
την πέτρα.
Σχήματα απουσίας, Αθήνα, Αρίων, 1973.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου