Τα χέρια του μαγνήτιζαν τα σύννεφα.
Καθώς τα σήκωνε, το φως εβούλιαζε
κι η ομίχλη από μακριά
τον τύλιγε πλησιάζοντας σα να την προσκαλούσε.
Τάπαιζε κι έπεφτε η αχλή
κι έτσι φαινόταν πάντοτε
σαν πίσω απόνα τζάμι θαμπωμένο
ώσπου στο τέλος χάθηκε
σα νάταν ιχνογράφημα στην πάχνη απάνω.
Τώρα, θυμάμαι:
Ξεκάθαρες γραμμές ποτέ δεν περιγράψανε
ακόμη και την πιο χειροπιαστή του παρουσία.
Ποιήματα, Ερμής, 1977
Από τη σελίδα του Fb: Ένα ποιηματάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου