Κατά το νότο χαμηλά περνούν τα σύννεφα
θωπευτικά πάνω απ' τα βότσαλα της παραλίας
καθώς τραβιέται η θάλασσα προς άλλες νοσταλγίες
Φέτος αργεί να φύγει το φθινόπωρο
τα φύλλα ξέμειναν στα δέντρα δε φτερούγισαν ακόμα
προς τη γη
μα των πουλιών οι αποδημίες στην ώρα τους
μαντήλια αποχαιρετισμών πτυχώνουν τον ορίζοντα
δεν ξεγελιούνται από χαριστικές επιβραδύνσεις
Και μόνο εσύ δε βλέπεις τις σκιές που θάμπωσαν
το πρόσωπό μου
Κρατάς το χέρι μου κι εγώ σου λείπω
πού βρίσκομαι, τι έχω γίνει;
«...καπνός σκιάζει τα μάτια σου...» ψιθυριστά
μου τραγουδάς
δεν απελπίζεσαι δεν απελπίζεσαι
και κλαίω
Πηγή: Εν γη αλμυρά, Έρασμος 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου