Δανἀη Σιώζιου - Τρία ποιήματα

 Ο ΠΑΓΕΤΩΝΑΣ

Αγαπητέ κύριε,

περπατήσατε πολύ

μέσα στην κοιλότητα της απουσίας μου

αγγίξατε το παλιό χιόνι και τον πάγο

ξέρετε, πολλοί με μπερδεύουν με ποτάμι

φταίνε τα γηρατειά μου

κάποτε κάλυπτα τα πάντα εδώ πέρα

τίποτα δεν ανέπνεε

είμαι πολλών χιλιάδων ετών και πεθαίνω

καμιά φορά αφουγκράζομαι τα ζώα

καθώς τρέχουν και κυνηγούν

πού και πού ξεδιψούν πολύ κοντά μου

κοιτάζω τα βουνά κι αναρωτιέμαι

αν εγώ τους έδωσα το σχήμα τους

αναρωτιέμαι σε πόσες χιλιάδες χρόνια

θα πέσει ένα κομμάτι τους

δεν θα υπάρχουμε τότε πια εσείς κι εγώ

και καμία γλώσσα δεν θα μας περιγράφει.

Φιλικά,

ο παγετώνας

Αγαπητέ Παγετώνα,

δεν βρήκα ποτέ τον κόσμο αξιοθαύμαστο

μερικές φορές αισθάνομαι πως τίποτα δεν κινείται

μόνο κάτι ελκύει τα πράγματα

ή τα παρασύρει σε ρεύμα

κι εγώ ακολουθώ την αντίστροφη πορεία

την επόμενη εβδομάδα θέλω να ξαπλώσω κοντά σας

και να δω μια βροχή από μετεωρίτες

με τα πόδια μου απλωμένα στο σκοτάδι

σκέφτομαι την αντοχή ορισμένων φυτών

και πόσο γρήγορα πεθαίνουν οι άνθρωποι

θα ήθελα να μείνω κοντά σας

ωστόσο ο κόσμος με καλεί

να κολυμπήσω προς αυτόν

μέσα από φωτιές και μέσα από πάγους.

Δικός σας,

Κ.

*

Η ΦΩΝΗ

Αγαπητέ κύριε,

όταν σας σκέφτομαι γίνομαι κοχύλι

όπως το κοχύλι, μπορώ να αντηχήσω.

Έχω χάσει από καιρό τις αναμνήσεις μου

δεν βλέπω και δεν ξεχωρίζω τα χρώματα

όλα βυθίζονται αργά.

Η μνήμη γίνεται ηλιοβασίλεμα.

Μόνο η ηχώ μαζεύει τώρα τις φωνές μας,

τα κομμάτια της αλλοτινής μουσικής,

διάσπαρτα στην ακτή σαν κοχύλια,

αφού η αγάπη θέλει μόνο να είναι τραγούδι.

Εσείς, κατεβαίνετε ακόμα ως την ακτή;

Θυμάστε το σώμα σας μες στο νερό;

Φιλικά,

Η φωνή

Αγαπητή Φωνή,

όταν η μέρα τελειώνει μου επιστρέφετε

την ανάμνηση μιας θαλασσινής σπηλιάς

όπου φωλιάζουν σε αποικίες γλάροι και φώκιες.

Όταν κατεβαίνω στη θάλασσα βρίσκω εκεί

τη μουσική άθικτη, την ανάμνηση του σπιτιού μου.

Σε τι ωφελούν οι αναμνήσεις; Δεν είναι άγγελοι.

Ωστόσο μαζεύω τα κοχύλια στην παλάμη μου,

φρέσκα και αλμυρά, μπορώ ακόμα να σας ακούω,

ναι, αυτό με κάνει ευτυχισμένο,

και κάποτε ένα φτερό με ακουμπάει στο μάγουλο.

Δικός σας,

Κ.

*

Η ΚΟΤΣΙΔΑ

Αγαπητέ κύριε,

όταν σας σκέφτομαι

τα μαλλιά μου

κοκκινίζουν

ανεπαίσθητα

επειδή ντρέπονται

πλέκονται έτσι

από μόνα τους

κι όλα αυτά

τόσο ήσυχα

Φιλικά,

η κοτσίδα

Αγαπητή Κοτσίδα

όταν η μέρα τελειώνει

ακούω τον ήχο των φύλλων

τον ήχο ενός κόσμου που έχει χαθεί

σαν να παραδόθηκε ολόκληρος στις φλόγες

όχι ναυάγιο, αλλά στάχτη

ακριβώς όπως εκείνη καμιά φορά επιστρέφει

και μου προσφέρει στο όνειρο μέσα

ένα κόκκινο μήλο, το μάγουλό της

και πάνω σ' αυτό ένα φιλί.

Δικός σας,

Κ.

ΔΑΝΑΗ ΣΙΩΖΙΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

αντίποδες

Νοέμβριος 2024

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη