Θανασης Μαρκόπουλος - Παιδιά από πέτρα

 

στα άγρια παιδιά που υπήρξαμε

Κι όταν που λέτε σίμωνε η ώρα μάς ανέθεταν την εκτέλεση ενψυχρώ κι εμείς ένα τσούρμο αλάνια σέρναμε χαρωπά το ανήμπορο ζωντανό και χαρωπά το ρίχναμε στον γκρεμό τηρώντας το παμπάλαιο έθος

Κι έπεφταν οι πέτρες βροχή από τον ουρανό ώσπου και ράβι πέτρινο υψώνονταν στα μάτια μας το τσακισμένο σώμα

Το παίρναμε τότε μαζί μας και μαζί πλαγιάζαμε μαζί ξυπνούσαμε παίζαμε ματώναμε μαζί κι αργότερα το περιφέραμε στη ζωή μας κάτω απ' το δέρμα κι αν καμιά φορά αναδύονταν στην επιφάνεια το καταχωνιάζαμε πάλι στο υπόγειο ή το ανεβοκατεβάζαμε στο σαλόνι και μονάχα κάτι λίγοι ελάχιστοι ζητούσαμε έλεος γονατιστοί μπροστά στην οδύνη του

Και δεν πα να λένε οι άσχετοι 
Πάντα από πέτρα ήταν τα παιδιά

Βροχές Βερμίου