Στον Μάριο Μαρκίδη
Παραμιλάει ο ποιητής και μες στο δρόμο.
Τα ίδια λόγια πάντα λέγοντας
με παύσεις μετρημένες και με βαθιέ αναπνοές.
Ακροπατώντας στην αόρατη ζωή του
αδιαφορεί ποιος τον κοιτάζει και γελά.
Τραγουδιστές της όπερας θυμίζει
λίγο πριν βγούνε στη σκηνή και θριαμβεύσουν.
ντυμένοι με μποκάρ, βελούδα και μεταξωτά
στη μέσα τσέπη σφίγγοντας το ψεύτικο μαχαίρι
το δήθεν δηλητήριο μες στο μυροδοχείο
που κάνουν πρόβες με έπαρση στην ίδια πάντα άρια
στα παρασκήνια και τις κρύπτες των θεάτρων
και οι εργάτες της σκηνής τους βλέπουν με έκσταση.
Πηγή: Η πόρτα της Πηνελόπης, Γαβριηλίδης, 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου