Το βλέμμα σου ευθύβολη ριπή,
σπαθί που σπάει κάτοπτρα θολωμένα,
στα χείλη σου,
το ροζ των λουλουδιών.
Χέρια πολλών
στην πλάτη σου βυθίζουν σιδερένια λάμα.
Ο ταχυδρόμος δεν θα έρθει πια.
Στερνή διεύθυνση – ειδήσεων δελτίο.
Κι υπάρχει κάτι, απ΄ τον θάνατο ακόμη πιο σκληρό.
Οι πρόβες του επάνω στο κορμί σου.
Εσύ - η κόρη μου,
εσύ - η αδερφή μου,
εσύ το ουρλιαχτό, το στέρνο μου που πάλλει.
Η Ποίηση, το ξέρω, δεν σώζει Κυριακή.
Δεν είναι πόρτα περιπολικού,
δεν είναι σώμα ασφαλείας.
Πρέπει να πάψω να γράφω τώρα πια.
Το τελευταίο ποίημα μου, να είναι η εκπνοή σου.
Ως να ραγίσουν,
ως να συντριβούν,
οι ένοχες σιωπές του κόσμου.
Η Ποίηση, το ξέρω, δεν σώζει Κυριακή.
Μα γίνεται κάποτε κραυγή
για τις χαμένες Κυριακές μας.
Βαρβάρα Χριστιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου