Κωνσταντίνος Ιωαννίδης - Μοναξιά

Οι σκέψεις κολυμπούν
χοροπηδούν και φωνάζουν σαν μικρά παιδιά. 

Οι βροντές που ακούστηκαν πήγαιναν αλλού.

Μνήμες στραπατσαρισμένες που κλοτσήθηκαν 

σαν κουτιά τενεκεδένια μες στους χωματόδρομους.

Σαν κορμοί δέντρων στοιβιάζονται τα χρόνια. 

Άνθρωποι που χάθηκαν από τη ζωή μας
και είναι τόσο δύσβατος ο δρόμος του παρελθόντος.

Αντίλαλοι της μνήμης σπινθηρίζουν στα βιβλία. 

Μυαλό βαρυφορτωμένο σαν μαύρο σύννεφο.

Ο νούς πέφτει και καρφώνεται στα μυτερά κάγκελα του χρόνου.
Τα χρόνια πέφτουν σαν χάντρες σε κεχριμπαρένιο κομπολόι. 

Ο άνθρωπος είναι μια μοναξιά που ανθίζει και μαραίνεται.

Πηγή: Όλα συμβαίνουν αν το ποίημα αφηνιάσει, Αθήνα: Εκδόσεις Περισπωμένη 2024.