Μάρκος Μέσκος - Όσα είπαμε παλιά ισχύουν, [XXIV]

Η αγάπη αρχίζει μετά τον νεκρό αρχίζει μετά το τέλος
σαν κάποιος δρόμος σκοτεινός από στάχτη που λησμονιέται

— γιατί έφυγες; γιατί μπήκες μόνος στη νύχτα;
— το φιλί δεν ήταν φιλί η αγάπη δεν ήταν αγάπη

Κακές συνήθειες των ανθρώπων την ηλικία η μοίρα μετρά
και ο άλλος
από τα έγκατα τύμπανα της πέτρας λημέρια
κι η γραμμή των χειλιών δείχνει κάτω γιατί δεν έχει ο κόσμος ουρανό

κατάρα ερημιά

σκαλί το σκαλί η σκιά κατεβαίνει όνειρα θαρρώ
ωραία μου κρίνα μυρώδη κρίνα αγαπημένων στην πλαγιά
χάδι λαϊκό θωπεύει σας και την καρδιά σπάζει
τρομαγμένο ζώο ταράζει σας εισβάλλοντας στο σκιερό δάσος
κι από τα δέντρα του μαστού τώρα βυζαίνει

νύχτα και νύχτα μαύρο βουβάλι προχωρεί στάχυα
θροΐζοντας και σιωπή ωραίο μου κρίνο παιδί λευκό
ρίξε την πέτρα μην τάχα ξυπνήσει μην τάχα εγερθεί

[Ποιήματα, Μαύρο Δάσος Ι, εκδ. Γαβριηλίδης, 2011]