Εμάς
Ήμουνα τυλιγμένη σε μια
γούνα μαύρη και μια γούνα άσπρη και
με ξεγύμνωσες και μετά
και μετά με έστεψες,
ενώ το χιόνι έπεφτε έξω
απ' την πόρτα σε διαγώνια βέλη.
Καθώς το χιόνι, είκοσι πέντε εκατοστά,
προσγειωνόταν σαν τ' αστέρια
σε μικρές ασβεστώδεις νιφάδες,
ήμασταν μέσα στο ίδιο μας το σώμα
(τούτο το δωμάτιο που θα μας θάψει)
και ήσουν μέσα στο σώμα μου
(τούτο το δωμάτιο που και μετά από μας θα ζει)
και στην αρχή σου έτριψα
τα πόδια με μια πετσέτα, να στεγνώσουν
γιατί ήμουν η σκλάβα σου
και τότε με είπες πριγκίπισσα.
Πριγκίπισσα!
Ω! Τότε
σηκώθηκα όρθια μες στο χρυσό μου δέρμα
και ξέσκισα τους ψαλμούς
και ξέσκισα τα ρούχα
και ξήλωσες το χαλινάρι
και ξήλωσες τα ηνία
και ξήλωσα τα κουμπιά,
τα οστά, τις συγχύσεις,
τις καρτ-ποστάλ της Νέας Αγγλίας,
τον Ιανουάριο στις δέκα το βράδυ
και ανθίσαμε σαν το σιτάρι,
στρέμμα το στρέμμα από χρυσάφι
και θερίσαμε,
θερίσαμε.
*
Τραγούδι για μια Κυρία
Τη μέρα του στήθους και της στενής λεκάνης,
το παράθυρο σημαδεμένο από κακή βροχή,
βροχή που εισέρχεται σαν ιερέας,
ζευγαρώσαμε, τόσο λογικά και παράλογα.
Ξαπλώναμε σε στάση κουταλιού ενώ η δυσοίωνη
βροχή έπεφτε όπως οι μύγες στα χείλη μας
και στα περιχαρή μας μάτια και τις στενές μας λεκάνες.
"Το δωμάτιο είναι τόσο κρύο με τη βροχή", είπες
κι εσύ, θηλυκέ εσύ, με το λουλούδι σου,
όλο επικλήσεις έκανες στους αστραγάλους και τους αγκώνες μου.
Είσαι εθνικό προϊόν και εξουσία.
Ω, κύκνε μου, σκλάβε μου, ακριβό μου χνουδωτό τριαντάφυλλο,
και ο συμβολαιογράφος ακόμη θα επισημοποιούσε το κρεβάτι μας
καθώς με ζυμώνεις και φουσκώνω σαν ψωμί.
*
Δεκαοχτώ μέρες χωρίς εσένα
1η Δεκεμβρίου
Σκοτείνιασες κάπως
σαν δώσαμε τα φιλιά του αποχαιρετισμού.
Τώρα τα χριστουγεννιάτικα φώτα
στην πόλη αστράφτουν παντού.
Οι καλαμιές είναι κομμένες
κομμένες και καφετιές οι καλαμιές του αγρού.
Η λίμνη στρέφει το γκρι βλέφαρό της κάτω
στο ύστατο τέλος του καιρού.
Τα χριστουγεννιάτικα φώτα
στην πόλη αστράφτουν παντού.
Ένας πάγος, πράσινος γάτος
στον τάπητα στρώνεται του γρασιδιού.
Μόνο τα κώνεια απέμειναν
ζωντανά και νέα. Εσύ του φευγιού.
Χτες βράδυ έπεσα σε νάρκη απ' τα σκεπάσματα κάτω
ακοίμητη, ως το φως του πρωινού,
και τα φύλλα δρυός ψιθύρισαν
σαν τα λεφτά, που 'χουν ιδιότητα παρασιτικού.
Μόνο τα κώνεια απέμειναν
ζωντανά και νέα. Εσύ του φευγιού.
ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ
Ερωτικά ποιήματα
Μετάφραση / Εισαγωγή / Επίμετρο: ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Μελάνι 2010
Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου