Της τρικυμίας ο πιο στερνός βαθύς ανασασμός
από μια θλίψι αλάφρωσε της θάλασσας τα στήθη.
Και μένει ακόμη ν’ αντηχεί σβησμένος στεναγμός
στην ησυχία να ξεψυχά που ολούθε τώρα εχύθη.
Μες στον βρεγμένο κι’ έρημο ας σταθούμε το γιαλό,
θωρώντας κύματα δειλά στον άμμο ν’ αποσβυούνε.
Ώ, ας αλαφρώναμε κι’ εμείς μ’ έναν μεγάλο στεναγμό,
αχ, κι’ έτσι όλες οι πίκρες μας ας φεύγουν κι’ ας περνούνε!
περ. ΜΟΥΣΑ, αρ. 2, Σεπτ. 1920
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου