ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ
(8.12.1969)
Πώς γίνεται σε μια στιγμή τόσοι μας σύνοικοι
να πηδήσουν στο βάραθρο της σιωπής
δίχως ν' αφήσουν πίσω τους μητ' ένα λόγο
η κίνηση αποχαιρετισμού, παρά συντρίμμια
απ' την εικόνα τους, που άλλοι περιμαζέψαν
για να παραδώσουν τελετουργικά στη λήθη;
Απλοϊκά ρωτήματα όλων
όσοι ξεχνούσαμε πως καθημερινά ακροβατούμε
στης αβύσσου το σύνορο. Τώρα που εκείνη
χύμηξε ανάμεσό μας έχομε σαστίσει.
Συρρικνώθηκε το χαμόγελό μας
μπερδεύτηκαν τα λόγια, μούδιασαν οι χειρονομίες.
Νιώθομε ξάφνου σα λιγοστεμένοι
σαν αιωρούμενοι πάνω απ' το στέρεο χώμα
πολύ τρωτοί και πρόσκαιροι και μόνοι.
Ασυνήθιστοι σ' απειλές τόσο απερίφραστες
δεν ξέρομε πως να λειάνομε
τούτη τη μάζα απ' αδιαπέραστο σκοτάδι
τούτη τη μάζα απ' αδιαπέραστο σκοτάδι
που μας πιέζει ασφυχτικά το στήθος.
1971, 1976
Συλλογή Ταριχευτήριο πολίτων, 1978. "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1967-2007. Τόμος Α΄ Οι δημοσιευμένες συλλογές. Κίχλη 2021
Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Αγγελικής Καραθανάση-Μανουσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου