α.
Η μοναξιά σου, το έρημο πρόσωπο
που το κρύβει ατίθασση μνήμη
μέσα στ' άγρια χρόνια, σαν ίσκιος
που πιστά σ' ακολούθησε.
β.
Η μοναξιά, τα μαχαίρια του ήλιου
που φυτρώσαν στα στήθη εφήβων,
τα πουλιά, που εξαντλούνε το φως
στο σκληρό καλοκαίρι.
γ.
Η μοναξιά, η μεσόκοπη πόρνη,
στο ψιλόβροχο λυώνοντας για ένα τσιγάρο
και οι ρυτίδες που με τέχνη απαλύνει
το αμφίβολο σκότος.
δ.
Η μοναξιά, ο τυφλός που κοιμήθηκε
στην ειρήνη μιας νύχτας του Αυγούστου
και τα πόδια βαριά που καρφώσαν
μες στον ύπνο το Χρόνο.
ε.
Τα χιλιάδες φιλιά που δε γεύτηκες,
τ' ανεκπλήρωτα χάδια που μείναν
στων δαχτύλων τις άκρες, γιατί
δεν τολμήσανε άλλο.
στ.
Η μοναξιά, τα λουλούδια που γέρασαν
ξεχασμένα από μήνες στον κήπο,
μια πολύχρωμη πύλη στο άπειρο
ξεχειλίζοντας θλίψη.
Πηγή: Δανάη, Κέδρος, Αθήνα: 1966.
Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Ειρήνης Καραγιαννίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου