Klaudia Delmer - Προσευχή
Κύριε, απόψε Σου μιλώ
σαν να 'μαι κόρη κι αδερφή Σου,
κι αν μ' έπλασες από πηλό,
έχω στο στήθος την πνοή Σου.
Δεν ξέρω αν λέω προσευχή
ή έναν καημό που δεν μ' αφήνει,
μα είναι ναός κάθε ψυχή,
μ' ένα κερί που τρεμοσβήνει.
Ίσως και να 'μαι αμαρτωλή,
θα σου τα πω σαν σ' ανταμώσω,
όμως αγάπησα πολύ,
όσο μπορούσα, κι άλλο τόσο.
Κύριε, Εσύ είσαι ψηλά,
έξω απ' του χρόνου το λιμάνι,
μα εγώ στον νου μου έχω πολλά,
σε μια ζωή που δεν μου φτάνει.
Λέω - δεν έχω πια καιρό,
μα δεν με πήρανε τα χρόνια,
νιώθω σαν ρόδο πορφυρό
πάνω σε βρώμικα σεντόνια.
Εσύ που ξέρεις καθετί,
πώς το πικρό γίνετ' ωραίο,
πες μου κι εμένα το γιατί
κάτι με πιάνει κι όλο κλαίω.
Συχνά με κλείνεις μοναχή
σ' ένα δωμάτιο με καθρέφτες -
πώς γίνεται σε μια ψυχή
τόσοι εαυτοί, κι όλοι τους ψεύτες.
Πρωί που φέρνει άλλο πρωί,
νύχτες στην κόψη της αβύσσου -
όνειρο ίσκιου η ζωή,
μα έχει γεύση παραδείσου.
Ίσως και να 'μαι αμαρτωλή,
σου φανερώνω τις πληγές μου,
ξέρω πως δεν μιλάς πολύ,
μα αν θες, μια καληνύχτα πες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου