Ποιος γύρισε ποτέ απ' τον εαυτό του, απ' την απόλυτη μοναξιά τού να μην μπορείς να βασιστείς ούτε στη συντροφιά με τον εαυτό σου, αλλά να είσαι αναγκασμένος να χωθείς στο σινεμά ή στο πορνείο ή σ' ένα φιλικό σπίτι ή σ' ένα συναρπαστικό επάγγελμα ή στο γάμο, για να 'σαι, τουλάχιστον, μόνος-μεταξύ-άλλων; Έτσι, όλως παραδόξως, η υπέρτατη μοναξιά οδηγούσε στον υπέρτατο συναγελασμό, στη μεγάλη ψευδαίσθηση της συντροφιάς των άλλων, στον άνθρωπο μόνο μέσα στην αίθουσα των κατόπτρων και των αντηχήσεων. Όμως άνθρωποι όπως ο ίδιος και τόσοι άλλοι, που αποδέχονταν τον εαυτό τους (ή τον απέρριπταν αλλά αφού τον είχαν γνωρίσει από κοντά), έπεφταν στο χειρότερο παράδοξο, να βρίσκονται στο κατώφλι της ετερότητας και να μην μπορούν να το διαβούν. Η πραγματική ετερότητα, διαμορφωμένη από λεπτές επαφές, από θαυμαστές προσαρμογές στον κόσμο, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μονομερώς, στο απλωμένο χέρι έπρεπε ν' αποκριθεί ένα άλλο απλωμένο χέρι απ' έξω, από τον έτερο.
Julio Cortázar, Το Κουτσό, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου