Κώστας Γαρίδης-Ποιήματα

Απογραφή

Οι άνθρωποι δεν θυμούνται τους ανθρώπους

δεν θυμούνται, τους αφήνουν

κάπου στην άκρη εκεί θαμμένους μες στην πίκρα τους

Λύπη απ’ τη λύπη, πίκρα από την πίκρα

η ζωντανή μου θύμηση χαράζει

μάτρεμο χέρι μέσα  σε σπηλιές

με σταλαχτίτες  τ’ όνομά τους.

Αυτός ο ήλιος

Αυτός ο ήλιος σήμερα δεν είναι

ήλιος που να μπορεί κανείς να σου τον στείλει.

Είν’ ένας ήλιος κίτρινος βασανισμένος ήλιος

ήλιος που τον σταυρώσανε καταμεσίς στον ουρανό

μια κουστωδία μικρών παιδιών, παίζοντας την αγάπη.

Κάτι θα κρατήσης

'Οπως και νά' ναι κάτι θα κρατήσης,

κάτι να σου θυμίζη πως περπάτησες

πέρ' από τη γνωστή πικρή μας γη.

Κάτι που να μην έχη ό,τι πεθύμησες.

'Οπως και νά' ναι κάτι θα κρατήσης

απ' τις μικρές επιστροφές στα ωραία μας λάθη.

 

Τραγούδι

Μου φωνάζει ο άνεμος.

Μου φωνάζει ο άνεμος πως με γυρεύεις.

                        Τόσο νύχτα τι με θέλεις;

Βγαίνω έξω και βλέπω.

Τ’ αστέρια μονάχα, τ’ αστέρια κι η νύχτα

                                    τ’ αστέρια κι η θάλασσα.

Κι ο άνεμος φεύγει παίζοντας φλάουτο.

 

(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 44, Αύγουστος 1958, σελ. 125)

 Κώστας Γαρίδης (1919- 1984)