Αργύρης Χιόνης - Ποιήματα

 Ο Μπαμπούλας

Κάποτε, κατοικούσε στο υπόγειο κι ο Μπαμπούλας

που παίρνει τα κακά παιδιά. Τώρα, δεν είμαι πια

κακό παιδί, δεν είμαι καν παιδί κι ούτε ο Μπαμπούλας

μένει πια εκεί. έχει μετακομίσει από καιρό·μέσα

μου μετακόμισε. Έτσι, μπορώ, όποτε θέλω, στο

υπόγειο να πηγαίνω.

Σημείωση

Ανέβηκα στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού μου, στην ταράτσα, για να ξεσκάσω λίγο από την κλεισούρα του υπογείου, να δω τ' αστέρια, αλλά ήταν τόσο μακρινά που ένιωσα ότι βρισκόμουνα ξανά στο υπόγειο. Ναι, η ταράτσα μου ήταν το υπόγειο του ουρανού.

Τα παιδιά μας

Τα παιδιά μας δεν μοιάζουνε σε μας.

το πρόσωπό τους

δεν έχει τίποτ' από τη σκασμένη πέτρα,

τα μάτια τους δεν έχουνε το χρώμα του θανάτου

κι η καρδιά τους είναι πιο απαλή

κι απ' την καρδιά του ζαρκαδιού.

Τα παιδιά μας μοιάζουνε στα όνειρά μας.

Κάποτε, όταν υπήρχε ακόμα ο ύπνος,

ονειρευτήκαμε κάτι ρόδινες άνοιξες,

κάτι ξανθά καλοκαίρια,

ονειρευτήκαμε ότι ανθίζει το κορμί μας.

Τα παιδιά μας είναι κάτι εποχές που δεν ζήσαμε,

είναι κάτι αισθήματα

που δεν υποπτευθήκαμε ποτέ την ύπαρξή τους,

είναι κάτι θεοί μεγαλοδύναμοι

που κατορθώνουν ό,τι δεν τολμήσαμε.

Ξεκομμένα απ' τον κόσμο μας,

μοιάζουν αυθύπαρκτα

σαν τελειωμένα ποιήματα

ή σαν ηρωικές χειρονομίες,

αυθύπαρκτα όπως η ίδια η ομορφιά.

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν

Στο υπόγειο, εκδ.Νεφέλη

....................................................

Πέφτεις απ΄το κλαδί και κλαις.

Γιατί;

Δεν το ‘ξερες πως είσαι φύλλο;

Η Φωνή της Σιωπής (1996-2000)