Τὰ πάντα θὰ χαθοῦν: καὶ ἡ ἑσπέρα, καὶ ὁ ἥλιος, καὶ ἡ ζωή•
τὸ ἀνεπανόρθωτο κακὸ θὰ θριαμβεύσει.
Κι ὡσποὺ τοῦ βίου μου τὸ σούρουπο νὰ σπεύσει,
ἐσὺ θὰ μείνεις μόνο, ἀχώριστή μου ἐσὺ ἀδελφή.
Καὶ βάλσαμο θὰ γίνουνε τὰ ρόδα τὰ καλά•
σὲ μύρο θ᾽ ἀλλαχτοῦν τὰ κίτρινα τὰ φύλλα•
θυρῶν ἀπόκρυφων θὰ τρίζουνε τὰ φύλλα
μὲς στὴν ψυχή μου — πένθιμα ὅλα θά ᾽ναι καὶ χλομά.
Κι ἐσύ ὅμως, ἀδελφή μου, θὰ χαθεῖς. Νὰ ζήσω
πρέπει ἀσυντρόφευτος, τελείως μοναχός μου ἐγώ,
κατάδικος, καὶ ὀφείλω τὴν ποινὴ νὰ ἐκτίσω
καὶ νὰ παραμονεύω (ἔχοντας ἕνα τραῦμα
καὶ οἰκτρὰ μετανιωμένος) νὰ γευτῶ γλυκὸ νερὸ
ἀπ᾽ τοῦ κεφαλαριοῦ τὸ τελευταῖο θαῦμα.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου