Όταν γράφεις,
να θυμάσαι τα πουλιά
που πετούν στις συλλαβές σου
χωρίς να φτερουγίζουν.
Τα ποτάμια να θυμάσαι
που ξεχύνονται αφρισμένα,
κάτω από πανύψηλα , επίπεδα γεφύρια,
χωρίς να κυματίζει το νερό τους.
Και σφράγιζε τις εικόνες σου καλά.
Να περιφέρεται ξυπόλυτη η γραφή σου,
μ' ένα σπασμένο τύμπανο στα δόντια,
ανάμεσα στη μνήμη και τις εκδοχές,
ζητώντας ήχο να σταθεί.
Στέγη να κατοικήσει.
Όταν γράφεις,
τη Λιβαδώ τη μάγισσα να θυμάσαι
που μεταμορφώνεται κρυφά,
με τα εφτά της χέρια,
άχλωρη, άχωρη, απότιστη,
ράσο-κοράκι δίχως σώμα,
σε μαύρη ταραχή των φωνηέντων,
στάχτη σκορπίζοντας στις λέξεις και ναρκωτικά.
Να μην ηχεί το ρίγος σου.
Τη νοσταλγία σου να μην αγγίζεις.
Άδεια μαντήλια στην έρημη ακτή
να σ' αποχαιρετούν οι συλλαβές σου.
Όταν γράφεις,
θα παγώνει ένα ερώτημα
μεσ' στων κειμένων τις απρόσιτες στοές,
με την εξόριστη φωνή σου,
χωρίς αγίασμα,
αδιάβαστη και ξένη,
να 'ρχεται και να αιωρείται ενώπιόν σου
αδικαίωτος ερωτισμός.
Ν' ακούς τ' όνομά της χωρίς τον ήχο του.
Το χρώμα της να βλέπεις χωρίς το πρόσωπό του.
Ψαλμοί από χιόνι να πέφτουν απ' τη μνήμη σου.
Κι ο ερημίτης σκύλος των διαδρομών,
σαν τύψη ξαφνική που δε γνωρίζεις,
να γαυγίζει άλαλος
τη συντελούμενη παραμόρφωση.
Όταν γράφεις,
θα συστρέφεσαι μεσ' στην αμαρτία του ασυντέλεστου.
Λέξεις τυφλές στην πλάνη θα σε οδηγούν,
πως ιστορείς και τα ιερά εκφράζεις.
Και τα τραγούδια σου
θα στάζουν ένα- ένα
την αγωνία να μιλήσουν τη φωνή σου.
Ώσπου να πνιγεί η ανάρμοστη γραφή.
Να θρυμματιστούν οι συλλαβές.
Να γίνουν ράκη, χώμα και καπνός.
Να επιστρέψει ανέγγιχτη- αμόλυντη η σιωπή.
Κι οι λέξεις
άδειες τρύπες ν' απομείνουν στο κενό τους.
Γιώργος Μ. Οικονόμου
*Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Περιοδικό "Φηγός", τεύχος 29/30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου