Όταν πεθάνω, Άνοιξη, ν’ αργήσεις.
(Αν κι όπως πάντα εσύ θα ’ρθεις στην ώρα σου).
Ν’ αφήσεις τα κοράκια, τα τσακάλια και τους γύπες
να καθαρίσουνε καλά τα κόκκαλά μου. Και ν’ αφήσεις
τον Ήλιο, τη βροχή, να μου τα πλύνουν.
Κ’ ύστερα έλα Άνοιξη, έλα η μυροφόρα
κι όταν τ’ αγνά σου αρώματα τους ρίξεις
σ’ ένα κομμάτι γης, -θέλω να πω-,
σ’ ένα κομμάτι ουρανού να τα τυλίξεις.
Πηγή: Οι μεταμορφώσεις του μηδενός, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου