Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης, (Μαχμούντ Νταρουίς, Ταουφίκ Ζαγιάντ, Σαχίμ Αλ Κάσεμ), επιμέλεια μετάφρασης: Καμάλ Καττάν

 Μαχμούντ Νταρουίς (1942-2008)

Σχόλιο στο τραγούδι
Σου πήρανε το ξύλινο άλογό σου,
σου πήρανε – ας είναι- τον ίσκιο του άστρου
παιδί μου, λουλούδι του ηφαιστείου
παλμέ του χεριού μου
στα μάτια σου θωρώ τη γέννηση του αύριο
κι ένα άλογο βουλιαγμένο
στη σάρκα του πατέρα μου.
Ξέρουμε καλά τους διαβόλους
που κάνουν ένα παιδί προφήτη. Πες
Θεέ μου δε σου ζητώ τα βολετά τα βάρη•
Δυνατή πλάτη δωσ’ μου.
Σου πήρανε μια πόρτα…
για να σου δώσουνε ανέμους…
Σου άνοιξαν μια πληγή…
Για να σου δώσουν μιαν αυγή.
Σου γκρέμισαν ένα σπίτι
Για να χτίσεις πατρίδα.
Καλά….καλά…
Ξέρουμε καλά τους διαβόλους
που κάνουν ένα παιδί προφήτη. Πες
Θεέ μου δε ζητώ τα βολετά τα βάρη•
Δυνατή πλάτη σου ζητώ. 

Ταυτότητα

Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Αριθμός ταυτότητος: 50.000
Τα παιδιά μου είναι οχτώ
Το ένατο θα ΄ρθει μετά από το καλοκαίρι.
Θυμώνεις;

……………….
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Δουλεύω με τ΄ αδέλφια μου του μόχθου σ’ ένα νταμάρι
τα παιδιά μου είναι οκτώ
τραβάω από την πέτρα
τα ρούχα, το ψωμιί και τα βιβλία τους, αλλά
στην πόρτα σου δε ζητιανεύω
Θυμώνεις;

………………
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Όνομα δίχως τίτλο υπομονετικός
σ’ ένα τόπο που βράζει,
οι ρίζες μου
αγκυροβόλησαν
πριν απ΄ τη γέννηση του χρόνου
πριν απ΄των αιώνων το ξετύλιγμα
πριν από τις ελιές κι από τα κυπαρίσσια
και πριν φυτρώσει το χορτάρι.
Ο πατέρας μου
απ΄τη φαμίλια είναι τ’ αλετριού
ο παππούς μου
αγρότης δίχως αξίωμα,
το σπίτι μου καλύβα από καλάμια.
Όνομα είμαι δίχως τίτλο.

………………..
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Το χρώμα των μαλλιών μου είναι μαύρο
το χρώμα των ματιών μου καστανό.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μου:
«κουφίε» πάνω στο κεφάλι μου,
Σκληρή να ‘ναι σαν πέτρα η παλάμη μου
που γρατζουνάει όποιον την αγγίζει,
ό,τι αγαπάω για φαί
είναι το θυμάρι και το λάδι.
Η διεύθυνσή μου:
χωριό απόμακρο και ξεχασμένο
δίχως ονόματα οι δρόμοι του
κι όλοι οι άντρες του
στο νταμάρι και στο χωράφι.
Θυμώνεις;

…………………..
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Λήστεψες τ’ αμπέλια των προγόνων μου
και τα χωράφια που τα δούλευα με όλα τα παιδιά μου.
Δεν άφησες στους απογόνους μου
παρά αυτές τις πέτρες.
Μήπως θα τις πάρει η Κυβέρνησή σας
όπως λένε;
Λοιπόν,
Γράψε στην αρχή της πρώτης σελίδας:
εγώ δεν μισώ τους ανθρώπους
κανέναν δεν κλέβω
μα αν πεινάσω
τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου.
Φυλάξου.
Από την πείνα μου φυλάξου
κι απ’ την οργή μου.

 

Ταουφίκ Ζαγιάντ ((1932-1994)

Με τα δόντια

Με τα δόντια
θα υπερασπιστώ την κάθε στιγμή
από το χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια μου.
Γη άλλη πατρίδα μου δε δέχομαι
ακόμα κι αν με κρέμαγαν από τις φλέβες, μένω εδώ
όμηρος της αγάπης για τη μάντρα του σπιτιού μου,
για την πάχνη και το στοργικό ζαμπάκι, μένω εδώ
κι όλα τους τα σταυρώματα δε με συντρίβουν.
Μένω εδώ και υπερασπίζομαι
την κάθε σπιθαμή απ΄ το χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια.

Ο σταυρωμένος

Με λουλούδια και με γλυκά
Και μ’ όλη την αγάπη μας προσμένουμε
Εγώ, η γη, το φεγγάρι,
Η πηγή, η ελιά, τ’ αγριολούλουδα,
Τα διψασμένα περιβόλια και τ’ αμπέλια
και χίλια πράσινα τραγούδια
που κάνουνε τις πέτρες και φυλλοφοούν.
Με λουλούδια και με γλυκά
και μ’ όλη την αγάπη μου προσμένω
και καρτερώ του αγέρα την πνοή που έρχεται
απ΄ την ανατολή
μήπως και στα φτερά του φέρει μήνυμα
μήπως και κάποια μέρα ο ποταμός φωνάξει:
Σταυρωμένε, ανάσανε,
οι δικοί απόντες διάβηκαν.

 

 

Σαχίμ Αλ Κάσεμ (1939-)

Και ύστερα

Γεννήθηκα σα ρόδι
και στις έξι γωνιές της γης μεγάλωσα
όταν θα γίνω
δίδυμος με την υδρόγειο
θα λάμψω απ΄ την αλήθεια
και θα σκουπίσω, φίλη, από τα μάτια σου
το δάκρυ
κι ύστερα
δεν πειράζει και σκοτωμένος αν βρεθώ
στου κήπου τα παγκάκια

Περιμένοντας το πουλί της βροντής

Και είναι να ΄ρθει
με τον ήλιο
πρόσωπο παραμορφωμένο
από τη σκόνη της παιδείας
και είναι να ΄ρθει
ύστερ’ απ΄ την αυτοκτονία της αναβροχιάς
μες τη φωνή μου
αυτό που τα θαύματά του είν’ ατελείωτα
που τ’ άσματα πουλί το λένε της βροντής
Θα ‘ρθει
γιατί το φτάσαμε
το φτάσαμε
το αποκορύφωμα του θανάτου

(Τα ποιήματα προέρχονται από το βιβλίο “Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης”, εκδ. έλευσις, Ομάδα Νεανικής Πολυέκφρασης Αρκαδίας”, τηλ. 2710238493)

Πηγή: ΠΟΙΕΙΝ