Μια έρπουσα οδύνη
εξαρθρώνει τον ύπνο μου
εδώ κι εκατοντάδες χρόνια.
Το στρώμα βρώμικο
τα τεχνάσματα ξεπερασμένα
χυμένο μολύβι στο γέλιο των παιδιών.
Πώς να κοιμηθείς;
Μητέρα της πληγής
φερμένη από τον καταρράχτη των δακρύων
βρέχεις το πρόσωπό μου
απλώνεις τις πάνες τ' ουρανού
στη βρεφική μου μνήμη.
Αναβρύζει κάποια δροσιά
Μητέρα. Ορθρίζει.
Από τη συλλογή: Νηπιοβαπτισμός, Καστανιώτης 1992.
Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου