Σαν τον κορμό του πλάτανου. Το μέσα του καταβροχθίζει τη μορφή, ένα τίποτε μένει, κλαδιά που γράφουν αγκαλιές μα τ' άλλο σώμα εκτοπισμένο από καιρό στην απουσία, ένα τίποτε μένει, καθώς όταν ουρλιάζεις και οι βλάσφημες πέτρες σου στον αδιάφορο ουρανό εποστρακίζονται και επιστρέφουν, ένα τίποτε μένει, ρίζες βυθισμένες στις πέτρες, και πάλι βρίσκουνε χυμό κι αντέχουν, ένα τίποτε μένει, ένα στόμα ορθάνοιχτο που δεν ενδίδει σε άναρθρα ρήματα, παρά τον πανικό του μελωδεί και γοητεύει. Η συντριβή είναι ο τρόπος του ανθρώπινου. Και η ήττα του χλόη και δόξα του.
Σαν τον κορμό του πλάτανου. Ξύλο εξουθενωμένο και ξύλο ζώπυρο. Ξύλο της καρτερίας κι ανταρτεμένο. Πάνω που λες ο θάνατος θα συλλαβίσει την έξοδο, πάνω που λες δεν πάει λοιπόν αυτό το παραμύθι παρακάτω, νερό υπόγειο αναβάλλει - και το μηδενισμένο αντέχει, και πάλι κύκλους γράφει, πλέκει τραγούδια τους λυγμούς και ιστορεί την εμμονή του ήλιου την αλάθευτη. Και υψώνεται.
Οπόταν πλάτανος, 1999
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου