Τα σκυλιά είναι ευγενείς φίλοι που φεύγουν γρήγορα. Φτάνουν στη ζωή μας με την τετράποδη χαρά τους και μετατρέπονται στους συντρόφους με τους οποίους μοιραζόμαστε τη μοναξιά μιας βόλτας σ’ ένα δρόμο, έναν κήπο, μιαν ακρογιαλιά. Συνεννοούμαστε χωρίς λόγια, κι εκείνα μας μιλούν με την αγνή γλώσσα ενός βλέμματος, ενός χαδιού, μιας κίνησης – τους αρκεί για να ‘ναι πιστοί, έμπιστοί μας. Η λύπη τους είναι αυθεντική όταν φεύγουμε, και η χαρά τους είναι ειλικρινής όταν μας βλέπουν να επιστρέφουμε.Σήμερα, κι ενόσω γράφω αυτές τις γραμμές, η Λάικα, η σκύλα μας, το όμορφο γερμανικό ποιμενικό, μας άφησε για πάντα, γι’ αυτό το πάντα ποτέ με το οποίο αποχαιρετούμε τη ζεστή συντροφιά της, την παρουσία της που γέμισε ένα μέρος της ζωής μας και της ζωής των παιδιών, των εγγονών , των φίλων μας.Η Λάικα έζησε κοντά δεκατέσσερα χρόνια, και σήμερα, όταν μια ανίατη αρρώστια μάς υποχρέωσε στην υπέρτατη απόδειξη αγάπης, στην αποτροπή ενός φριχτού τέλους, αποφασίζοντας, από αγάπη, ποια θα ‘ταν η τελευταία στιγμή της ζωής της, ήταν μαζί μας, όπως πάντα, το άγρυπνο βλέμμα και τα τεντωμένα αυτιά με τα οποία προστάτευε αυτό το σπίτι το γεμάτο βιβλία, αντικείμενα, αγαπημένα πρόσωπα. […]Ποτέ τα ζώα μας δεν τα θεωρήσαμε μασκότ∙ ήταν και παραμένουν κομμάτι μας, και ανταποκρινόμασταν στη συντροφιά τους με την υπεύθυνη αγάπη των ανθρώπων που αξίζουν να λέγονται άνθρωποι. Όμως η ζωή των μικρών συντρόφων μας είναι σύντομη, και πρώτα μας άφησε ο Μάντσα, ο γάτος που ‘χε επιλέξει να κατοικεί στο γραφείο μου, και τώρα μας άφησε η Λάικα, η φύλακας που με συνόδευε ώς την πόρτα κάθε φορά που ‘ φευγα για ταξίδι, και μου ‘λεγε χωρίς να λέει: «Πήγαινε στο καλό, θα προσέχω εγώ το σπίτι σου».Πριν από λίγες ώρες, όταν την αποχαιρετούσα, μου είπε, με το άγρυπνο βλέμμα της και τα τεντωμένα αυτιά της, ότι καταλάβαινε, και την ευχαρίστησα για σχεδόν δεκατέσσερα χρόνια ευγένεια, αφοσίωση σε κάθε δοκιμασία, ειλικρινή αγάπη που εκδηλωνόταν με πηδήματα και τρεχαλητά.Είναι καθήκον των ανθρώπων να μην αφήνουμε τους αγαπημένους μας να πονάνε, και ξέρω πως κάναμε το σωστό για να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια και την ομορφιά της Λάικας, ξέρω πως ανταμείψαμε την ευγένειά της όταν φορτωθήκαμε εμείς τον πόνο που της αποτρέψαμε. Και ξέρω ακόμα πως καμιά επιστροφή μου δεν θα ‘ναι ίδια χωρίς τη Λάικα στην πόρτα, χωρίς το ζεστό της καλωσόρισμα και το δώρο του χαρούμενου γαβγίσματός της.
Απόσπασμα από το διήγημα του Λουίς Σεπούλβεδα, Λάικα. Δημοσιεύτηκε στη συλλογή Χειρόγραφο του καθρέφτη και άλλα ανέκδοτα κείμενα από τις εκδόσεις Opera, 2022, σσ. 69-73.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου