Άγγελος Σημηριώτης - Ποιήματα

 Είμ' ένα με τα σύμπαντα

Είμ' ένα με τα σύμπαντα,

τα σκοτεινά κι ακύματα˙

μου χαρακώνουν

οι τροχιές των κόσμων την ψυχή˙

με φλέγουν ήλιοι˙ με σαρώνουν

των αβύσσων των άχανων οι άνεμοι

κ' είμαι σαν ένα πέλαγο, που ηχεί.

Κι απ΄των κατακλυσμών βγαλμένο τη βροχή,

ένα λουλούδι,

στο φως απάντεχα αχνοτρέμει,

βαθύ:

το τραγούδι,

τώρα στα χείλη μου που ανθεί.

Στην άκρη νάτανε

Στην άκρη νάτανε της γης,

μακριά να πάμε απ' τους ανθρώπους,

σ' άλλους γιαλούς και σ' άλλους τόπους,

με τη λαχτάρα της φυγής,

που μέσα μας να κλείσει θέλει

των αιώνιων στοχασμών το μέλι!

Κι εκεί, που αναρριγά η Σιωπή,

ο κόσμος, ξάστερο περίσσια,

μες στη ματιά σου τη λαφίσια,

το μυστικό του να μου ειπεί!

Αυτοί οι δρόμοι

Αυτοί για μας δεν είναι δρόμοι

ο στίβος μάταιης μιας ορμής,

που κυβερνά πιο μάταιη γνώμη˙

τα βράδια, που περνούμ' εμείς,

το κάθε λίγο φως του λάμπει,

στα μάκρη τους, σα μ' άστρου θάμπη,

κι απ' άστρο σ' άστρο μας καλεί ˙

το ένα διαβαίνει κι άλλο φτάνει˙

πόθοι μας πλημμυρούν ουράνιοι˙

η Αιωνιότη μέσα μας μιλεί!

Ξεκίνημα

Απόβραδο και ξεκινήσαμε,

πιασμέν' οι δυο μας χέρι χέρι,

τον κόσμο πίσω μας αφίσαμε,

να πάμε, πού; κανείς δεν ξέρει!

Στων τρόμων των ορθών τ' αγέρι,

καθώς σε πέλαγα αρμενίσαμε

κι ανθόφυλλα σκορπούσε ο νους˙

σκοντάψαμε, παραπατήσαμε,

κι όλη τη νύχτα ως περπατήσαμε,

στους πλέριους ήβγαμε ουρανούς.

Φεγγαρόφωτο

Το φεγγαρόφυτο έντυνε τους δυό μας

τους ήσκιους κ' ήταν βαθιά μοναξιά,

και το μυστήριο της νύχτας δικό μας

και του Απείρου δική μας η απλωσιά.

Δικές μας κι οι σιωπές, το ξέπνοο αγέρι,

κ' η Μοίρα πούχε, καλόγνωμη, φέρει,

τη διπλή μας να σμίξουμε στιγμή,

των αβρών και των ανάλαφρων ταίρι˙

-και το χέρι, που μπορούσε το χέρι

να σφίγγει, και δεν τόσφιγγε-ω καημοί!

Α. Σιμηριώτη, Ονείρων ήσκιοι, εκδ. Κασταλία, Αθήνα 1935, σ. 36- 37, 64, 79.

Πηγή: https://annagelopoulou.blogspot.com/2014/07/blog-post.html