Ηλίας Κεφάλας - Μισοφέγγαρα

1 

Απ' τα χαράματα το χιόνι τραγουδώ-

μόνος κατάμονος 

5

Χαμένα είδη πουλιών- όπως χαμένοι 

άνθρωποι και στερεμένες πηγές

9

Βρείτε με βρείτε με- φωνάζει ο κούκος 

κι όλο πληθαίνουν τα ορφανά στη νύχτα

22

Δειλό βήξιμο κι ο ξένος 

καλημερίζει μ' αδέξια φωνή

25

Εσύ κι εγώ πόσες φορές θα πούμε "αύριο";

26

Τι λες, σπουργίτι; Συνεχίζουμε και πάλι

τη χθεσινή κουβέντα;

28

Αν είχε στόμα η σκιά μου θα ’λεγε

«εύγε» που ξεχάστηκα στον ήλιο

32

Στην ταβέρνα του Κακκάβα τρεις φορές

μέτρησε τα λεφτά του πριν κατεβεί να φάει

35

Ἀθέατο τ᾽ ἀηδόνι κελαηδᾶ – λίγο
νὰ μὴ ντρεπόταν θὰ τὸ βλέπαμε

36

Κοίταξε να δεις σε ένα βουνό κοπριάς 

υμνεί και χαίρεται ο κορυδαλλός

42

Σούρουπο κι η καμπάνα κυνηγά

τη σκοτεινή σιωπή στις ρεματιές

43

Λούζεται το σπουργίτι στη 

λακκούβα - ξεκαρδίζεται

47

Ατυχία πρωί-πρωί στο ίδιο μονοπάτι 

φίδι και βάτραχος

53

Ανελέητη καταφθάνει η άνοιξη

να δείξει την ασημαντότητά μας

69

Με τα μουσκεμένα τους μαλλιά

οι σιωπηλές γυναίκες που αγάπησα

76

Κοίτα να δεις εδώ στο τίποτα

το αιώνιο συνάντησε τη στιγμή μας    

84

Ἀσήκωτος ὁ ὕπνος τοῦ ἀπόβροχου

λὲς καὶ βυθίζεσαι στὴ στέρνα

87

Ο μόνος κατοικεί παντού: στη νύχτα

στη μέρα στ’ άγριο πλήθος

88

Κι εκεί που σε θυμήθηκα

με άρπαξε η βροχή σαν ένοχο

91

Μετάφραση: να που το ποίημα χάνει

τις πηγές του κι ατακτεί σαν παιδί

93

Καμιά μαγεία δεν έρχεται αλώβητη 

από τον νου στο χαρτί

97

Μην το αψηφάς - κάποιοι βάτραχοι

μπορεί να είναι πρίγκιπες

107

Χνουδάτη κουβέρτα χιονιού 

καλύπτει ολόκληρο ψοφίμι

110

Χιόνι˙ και να πώς όλος ο κόσμος

πάλι προβάλλεται ιδεώδης

136

Θυμᾶται ἀκόμα τὸ ἡδύπικρο φιλί της

σὰν δόντι καρφωμένο στὸ ἀγριοκέρασο

143

Τί κατανόηση ‒ τὴ λύπη μου εἶπα

σ᾽ ἕνα ἀηδόνι κι ἐκεῖνο σιώπησε

152

Μα πού βρέχει κι έγινα μέσα μου μουσκίδι;

164

Εσύ να μείνεις ταπεινός και χαμηλόφωνος

κι ας μην το αναγνωρίζει πια κανένας

176

Τι θρήνος – τόσα παπούτσια έμειναν

άδεια σ’ αυτό το σπίτι

181

Πετάς, πουλί; Πετάς; - Πετάω

Γι' αυτό και σ' έχασα για πάντα

184

Μου ήρθες σαν δροσιά και μου έφυγες σαν άνεμος

Τώρα γιατί να μ' εγκαλείς που δεν σε κράτησα;

186

Μέσα από το θολό νερό του ποταμού

οι βάτραχοι θρηνούν παλιούς πνιγμένους

188

Κρυμμένη στις φυλλωσιές της μνήμης –

κόβω τα φύλλα ένα-ένα να τη βρω\

189

Πού να ήξερα πως όλοι ήρθαν για να φύγουν

190

Ω δέντρα βαθύρριζα, σημαίες του χώματος 

κι οι κάτωθεν νεκροί σημαιοφόροι

195

Και από μία κλωστή μόνο κρέμεται

η αράχνη που λέγεται ζωή

201

Δώδεκα τα μεσάνυχτα κι όλα τα όνειρα

μ' αφήνουν ορφανό στους πέντε δρόμους        

205

Μισοφέγγαρο ‒ μισοζωὴ ‒ κι ἡ ἔλλειψη ἐν ὅλῳ

216

Ποιος είδε το δάκρυ που αποκόβεται και

σαν διαμάντι ηχεί πεσμένο στο λιθόστρωτο;

218

Δεν είναι μισοφέγγαρο - είναι φαράσι

για να λιχνίζει ο ουρανός τ' αστέρια του

225

Είπα; Πρόσθεσα κάτι; Ή μόνο αναίτια

ενόχλησα την ιερή σιωπή;

 

Μισοφέγγαρα, (επιγράμματα) εκδ. Θράκα, 2024