Πέπη Ρηγοπούλου - Στα ερείπια

 Βλέποντας τα ερείπια της αφανισμένης Γάζας και τους αριθμούς των νεκρών, των ανάπηρων, των εκτοπισμένων, των άστεγων κατοίκων της που δεν ξέρουν πώς να ξαναρχίσουν να ζουν, νιώθουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εικόνα τόσο μαύρη που να απαγορεύει αναφορές στις γκρίζες περιοχές της αμφιβολίας και της πρόθεσης να μάθεις και άλλα στοιχεία σχετικά με την προτεινόμενη συμφωνία. Οταν μάλιστα άλλες εικόνες τύπου «Ριβιέρα» για την περιοχή είναι ακόμη νωπές και ένας συνωστισμός προθύμων προσφέρεται να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της πόλης. Θα αφήσει άραγε η βουλιμία των «εργολάβων» «να γεμίσει με άνθη το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός»; Θα μπορέσει το ανθρώπινο να παλέψει με την απανθρωπία που επιφέρει κάθε τέτοιος πόλεμος, κυρίως όταν στοχεύει στους εύκολους στόχους των αμάχων, που υποτίθεται χρησιμοποιούνται από τον εκάστοτε «κακό» ή «καλό» ως ασπίδες παραλλαγής; Από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999 στην τέως Γιουγκοσλαβία το σύνθημα «Είμαστε όλοι στόχοι» παραμένει ζωντανό.

Δίπλα στα ερείπια της Γάζας δεν μπορείς να μη δεις τα άλλα του Κιέβου. Ερείπια ενός πολέμου τεσσάρων σχεδόν χρόνων, που, αν θυμηθούμε την ιστορία, είναι αδελφοκτόνος. Οσα και να ξέρεις για τις εχθρικές προς τη Ρωσία από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πολιτικές που την ανήγαγαν στον εχθρό που τους ήταν απαραίτητος για λόγους εσωτερικής συνοχής και επέκτασης. Οσο και να θυμάσαι ότι ο Σλάβος όπως και ο Εβραίος έχουν υπάρξει διαχρονικά αποδιοπομπαίοι τράγοι στο φαντασιακό της Δυτικής Ευρώπης κυρίως της Γερμανίας, με τα γνωστά ιστορικά αποτελέσματα.

Πριν από είκοσι περίπου χρόνια σε μία ακόμα άνιση σύρραξη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων άκουσα την άποψη περί συγγένειας των δύο λαών χαμένης στα βάθη των αιώνων. Ηταν στην Ιερουσαλήμ, από κορυφαίο στέλεχος των Παλαιστινίων που πίστευε στον κοινό αγώνα Εβραίων και Παλαιστινίων για ελευθερία και δικαιοσύνη. Ηταν τότε που οι Ισραηλινοί πολιορκούσαν στη Βηθλεέμ τον Αραφάτ, οι έλεγχοι ήταν αυστηροί, ενώ σε αγορά της Ιερουσαλήμ είχα δει να πλένουν τα ίχνη από μια πρόσφατη έκρηξη από άνθρωπο-βόμβα.

Στη δύσκολη κατανόηση της Ιστορίας της Παλαιστίνης, λύσεις για μια ειρήνη που θα επιβληθεί από τα πάνω με εμφανείς βλέψεις κυριαρχίας δεν μπορεί να αποσκοπούν στην ισοπέδωση της τραυματικής μνήμης αλλά στη θεραπεία της. Οσο σβήνει κανείς το παρελθόν, εκείνο τον στοιχειώνει.

Υποστηρικτές λύσεων που προκρίνουν την υποταγή στο δίκιο του ισχυροτέρου φέρνουν σαν επιχείρημα τον διάλογο Αθηναίων και Μηλίων στον Θουκυδίδη. Λανθασμένα, διότι ο ιστορικός δείχνει αντιθέτως ότι η ύβρις των Αθηναίων που καταστρέφουν τη Μήλο, διότι θέλει να μείνει ουδέτερη, τους οδηγεί στην καταστροφή της ιμπεριαλιστικής σικελικής τους εκστρατείας. Το δίκιο και το άδικο, το ανθρώπινο και η απανθρωπία με τη δύσκολη αποτίμησή τους είναι απαραίτητα για να μην υποκύψουμε στην ανθρωποφαγία, στην οποία οδηγεί μια γενικευμένη θα έλεγε κανείς άρση αναστολών.

Πηγή: https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/487806_sta-ereipia?amp