Καίσαρ Εμμανουήλ - Σκιές γυναικών (τρία αποσπάσματα)

 ΣΚΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

… Qua Crispus brevitate placet

SIDON. APOLL.

ΙΙ

Στο γέλιο της αιφνίδια αναπηδούσαν

πίδακες πολυκέλαδοι με θελκτικές καμπύλες.

Η σιωπή της ήτανε εύρυθμη διακοπή

μεθυσμένων αηδονιών.

Όταν τα χέρια εσάλευαν,

όταν ξυπνούσαν οι έκτακτες κινήσεις,

κυλούσαν φύλλα – μαλακά.

ΙΙΙ

Με δυο αχτίνες δειλινές στον ώμο φυτεμένες,

γλιστρούσε – απάτη ρόδινη – στο εκστασιασμένο κύμα.

Από ηδονή τρεμούλιαζε στην όχθη μια νυμφαία.

Σε μουσελίνα ζαφειρένια, ατμώδη, φευγαλέα

τύλιγε η Σκιά το υγρό μ’ έξαψη κορυφαία.

Σε μια ώραν όπου έλιωνε βενετσιάνικο χρυσάφι,

ένα ποίημα πέθαινε: -Θαυμασίωνε μια στορφή του

τη νυμφαία τη ριγηλή και μόνη

-τα νερά τα βραδινά και μόνα.

VI

Έφυγε φορτωμένη σκιά και λευκά λουλούδια.

Το Ιδανικό, ολολύζοντας στο εντάφιο της το δώμα,

θα εξατμίσει πια το πλαστικό της σώμα

σε μουσική – σε στίχους.

Σε χαοτικό ένα βάραθρο που άνοιξε η Απουσία,

η ηδονική της μνήμη ραγίζει – και σκορπίζεται

σε πολυτίμους λίθους.

Η Ποίησις ολοφύρεται – Στην πένθιμη μετώπη

του μαυσωλείου αυτού που κρατεί τη λυρική ομορφιά της,

έχασε χρώματα, σύμβολα, μύθους.

δημοσιεύτηκε στο περ. Ο ΚΥΚΛΟΣ, αρ. 2 /1935, από την υπό έκδοση συλλογή «Η Δυναστεία των Χιμαιρών» (εκδόθηκε το 1940)]

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη